Minder dan deel 1

Drakenzieler is een serie van drie boeken, het eerste deel Spiegelgeest (april 2014) heb ik gelezen, gevolgd door deel twee sluimergeest (april 2016), hier gaat deze recensie over en deel drie schemergeest (september 2016), zal spoedig volgen. Naast deze trilogie is Cocky van Dijk begonnen aan een volgende trilogie genaamd Drakenijs, waarvan het eerste deel, Kristallen hart reeds is verschenen (mei 2017). Deze boeken zijn uitgegeven door Zilverspoor.com.
Cocky van Dijk zit al haar hele leven met haar neus in de boeken. Dit leidde ertoe dat ze beheerder werd van MagicTales.nl, ze de manuscriptenwedstrijd met Luitingh Fantasy mede organiseerde en jureerde, bij de Fantastels heeft gejureerd en zelf is gaan schrijven. Diverse toneelwerken zijn bij toneeluitgeverij Vink uitgegeven en worden door heel het land opgevoerd.
Cocky van Dijk heeft een hele originele manier van schrijven. Ze schrijft alle losse flarden en ideeën op papiertjes en die doet ze in een ideeënbusje, voor inspiratie schudt ze deze leeg. De serie de drakenzieler is ontstaan uit een kortverhaal, de jury bij dat korte verhaal heeft geadviseerd een compleet boek hierover te gaan schrijven, bijzonder dus dat dit een complete trilogie is geworden.

Waar gaat deel 2 over?
Fenna probeert haar leven weer op te pakken en dat gaat met vallen en opstaan. Ze moet wennen aan de nieuwe staat van haar lichaam. Net nu ze denkt dat ze het geluk weer gevonden heeft, dreigt haar alles door de vingers te glippen. Ze raakt haar zicht kwijt en Arlans liefde, die ze het meeste koestert. Ze heeft zichzelf niet meer onder controle, haar krachten slaan op hol. En dan knalt alles uit elkaar.
Gille is de enige overlevende van de Kring. Vastbesloten zijn Meesters gedachtengoed uit te dragen en nieuw leven in te blazen, stuit hij op zijn meesters dagboek. Bijgesloten zijn drie amuletten. Na bestudering blijkt dit een duistere erfenis te zijn waarin grote krachten verborgen liggen. Gille zint op wraak. Op Fenna, op de Drakenburcht.

Wat vond ik van het tweede deel, van deze serie?

Cocky van Dijk heeft een goede balans gevonden om van deel 1 (de spiegelgeest) over te stappen naar deel 2 (de sluimergeest). Zelf geeft Cocky van Dijk aan dat het boek goed los is te lezen, zonder deel 1 gelezen te hebben. Ik ben het daar niet meer eens. Cocky valt namelijk weinig in herhaling vanuit het eerste deel, dat is voor de lezer van de trilogie heerlijk, je begint namelijk waar je bij het eerste deel geëindigd bent. Als je dit verhaal los zou lezen, denk ik dat je zeker te weinig informatie heb meegekregen om het boek goed te kunnen begrijpen.
Ik heb absoluut genoten van de liefheid in het eerste boek, en dit heb ik eigenlijk best gemist in het tweede boek. Dit deel zit qua verhaallijn veel beter in elkaar, het loopt vloeiender over, het is spannender, maar toch vind ik het een minder fijn boek om te lezen dan het eerste boek. Het lijkt allemaal wat over de top te zijn. Wat ongeloofwaardig. En door alles wat Fenna heeft meegemaakt (teveel dus), is het wel logisch dat ze wat neerslachtig is, down, dat ze geen contact wil met Arlan, maar ik vind dat geen leuke Fenna. Het is wat vermoeiend om te lezen. En ook steeds komt dit terug in het hele boek.

De verhaallijn van Gille, de Kring vond ik interessant, erg origineel. Ik vond het leuk dat er nu ook wat meer bekend werd over Gille, zijn vader, de Kring en de Meester. Het is knap dat Van Dijk sympathie weet op te wekken voor een personage dat al zo veel ellende heeft aangericht, en niet van plan is om daarmee te stoppen.
De laatste hoofdstukken van het boek, vond ik zeker het interessantste, er kwam een wending in het plot, ik heb deze hoofdstukken met plezier gelezen. Ondanks dat dit boek me niet heeft meegesleurd, ik vond het eerste deel echt beter, ben ik wel erg benieuwd naar deel drie. Deze zal ik spoedig lezen.
Aangezien ik het eerste deel 4* heb gegeven, kan ik bij dit deel dus niet verder gaan dan 3.5*