Teleurstellende bestseller

“Er zijn vertrouwde gezichten in deze treinen, mensen die ik wekelijks tegenkom op de heen- en de terugreis. Ik herken hen en zij herkennen mij waarschijnlijk ook. Ik weet alleen niet of ze zien wie ik werkelijk ben.” - Paula Hawkins, Het meisje in de trein

Het meisje in de trein is een psychologische thriller, geschreven door de 44-jarige Paula Hawkins. Het boek werd wereldwijd al meer dan 1,5 miljoen keer verkocht en verscheen op 6 mei 2015 door A.W. Bruna Uitgevers. Dankzij dit boek wist huidig bestsellerauteur Paula Hawkins zich te redden uit haar moeilijke financiële situatie en zich zo dus makkelijk in te leven in haar hoofdpersonage Rachel.

Elke dag neemt Rachel de trein en rijdt voorbij het huis waar ze vroeger met haar toenmalige man Tom woonde. Rachel heeft na de scheiding haar intrek genomen bij haar vriendin Cathy, maar Tom woont er nog steeds met zijn nieuwe vrouw Anna en hun dochtertje Evie. Enkele huizen verder houdt ze een koppel in de gaten, dat ze de fictieve namen Jason en Jess heeft gegeven. Op een dag blijkt Jess, wiens werkelijke naam Megan Hipwell is, vermist te zijn. Rachel realiseert zich wat ze enkele dagen voordien zag een besluit de politie op de hoogte te brengen. Aangezien Rachel al meer dan vier jaar een drankprobleem heeft en financieel in de put zit, wordt ze niet aanzien als de meest betrouwbare getuige. Dan besluit ze maar om zelf op onderzoek uit te gaan. Wanneer ze zich inlaat met zaken waar ze voordien niets mee te maken had, blijkt haar persoonlijke leven er meer gemoeid mee te gaan dan ze zelf wist. Geheimen komen boven en antwoorden worden gevonden, maar niet alle waarheid die ze ontdekt, is wat ze gehoopt had.

Rachel, Megan en Anna vertellen afwisselend hun belevingen doorheen het verhaal. Vooral het onbetrouwbare en alcoholverslaafde personage van Rachel wordt naar voren geschoven. Daarnaast hebben we Megan, die vertelt over haar verleden, het leven met haar man Scott Hipwell (de werkelijke naam van Jason) en de avontuurtjes die ze heeft naast haar huwelijk. Tot slot is er ook nog Anna, die lichtjes paranoïde wordt wanneer Rachel voor de zoveelste keer telefoneert en mailt naar Tom of te dicht in de buurt van haar dochtertje komt.

Hawkins wil in haar boek de verhouding weerspiegelen tussen het imperfecte leventje van de labiele Rachel en het voor haar perfecte leventje van Jess en Jason. Maar wanneer men verder kijkt dan die illusie ziet men de werkelijkheid. Alleen schijn toont het ideale leven, want niemands leven is perfect. Dat Megan Scott herhaaldelijk bedrogen heeft en dat Scott een agressieve echtgenoot was voor Megan, kan Rachel niet zien vanuit het treinraam dat dagelijks voorbij hun huis passeert. Het enige dat zij ziet zijn Scott en Megan in de ochtendzon die op hun terras koffiedrinken en elkaar een ochtendzoen geven. Rachels illusie strookt dus helemaal niet met de werkelijkheid. Door de drie vrouwen hun ervaringen te laten vertellen kunnen we hun leven aan dat van de anderen spiegelen.

Het boek komt erg traag op gang. Na een 60-tal pagina’s beschrijvingen vanuit een treinwagon begonnen mijn gedachten langzamerhand te divageren. Toch heb ik besloten verder te lezen om het ‘thrilleraspect’ te achterhalen. Naarmate het boek vordert en meer zaken duidelijk worden, treed de spanning stilaan in. Desondanks had ik meer verwacht van deze thriller. Als fan van het genre blijf ik echter een beetje op mijn honger zitten. Voor lezers die niet zo’n fan zijn van thriller, lijkt het me wel een goed boek dat toegankelijk is voor alle typen lezers. Vandaar dat het vermoedelijk een bestseller geworden is en ondertussen zelfs verfilmd in de bioscoop speelt. Het einde zit wel goed in elkaar en is belangwekkend om te lezen. De verhaallijn krijgt onverwachte wendingen en het grootste deel van het boek wordt duidelijk uitgeklaard. Toch blijven enkele facetten van het verhaal vaag, wat we ook terugzien in de omslag van het boek.

Wie een bloedstollende thrillerervaring wil beleven zou ik toch aanraden een ander boek te kiezen. Wie liever een lichtere thriller leest met aspecten van verslaving, overspel, kinderwensen en de dood zou ik aanraden het boek wel te lezen. Als je denkt dat een boek met een verslaafd en onbetrouwbaar hoofdpersonage niet goed kan zijn, denk je verkeerd. Een labiel hoofdpersonage hoeft niet negatief te zijn en kan het boek net een meerwaarde geven. Dit is de manier waarop Daniel Craig dat beschrijft: “The worst situation you can have in a thriller is a lead who looks like he can handle himself.”