Eindelijk zichtbaar in haar onzichtbaarheid

De elfjarige Magda is verdwenen. Terwijl ze altijd onzichtbaar was en over het hoofd werd gezien, is ze door haar verdwijning plotseling zichtbaarder dan ooit. In Het Labyrint voert Sigge Eklund vier hoofdpersonen op die op hun eigen manier dichtbij de verdwenen Magda stonden.

De lezer kijkt in aparte hoofdstukken door de ogen van steeds één van deze vier hoofdpersonen. Zonder dat ze het weten, hebben ieders daden stuk voor stuk impact op de andere drie. Ze zijn met elkaar verbonden door de draden die het leven spint. Als de schikgodinnen bestonden, dan was dit een ingenieus werk van hun hand. Of zie de schrijver in die functie: hij weeft een web waarin de draden complex en kunstig met elkaar verbonden zijn. Alle vier dolen ze rond in hun eigen labyrint, met in het midden degene die ongewild en onbewust hen met elkaar verbindt: de verdwenen Magda.

In het eerste hoofdstuk werd ik gelijk bij de lurven gegrepen. Moeder Åsa kroop onder mijn huid terwijl zij zich probeert te verplaatsen in de dader. Met een mengeling van haar analytische en reflecterende geest en het verdriet dat ze probeert tegen te houden, probeert ze dichter bij Magda te komen. Daarbij maakt ze zichzelf bijna gek. Voor haar is het leven en de zoektocht moeizaam en dat vertaalde zich ook naar mijn leeservaring. Dat was heel interessant: ik voelde me ongemakkelijk en wat zwaar.

Hoe verder ik las, hoe minder het voor mij om Magda ging. Voor mij stond het psychologische aspect centraal, de relaties, hoe mensen hun eigen labyrinten creëren, welke wegen zij inslaan en hoe zij ermee omgaan wanneer ze een doodlopende weg tegenkomen en terug moet lopen. Welke gevolgen het heeft wanneer je besluit rechts te gaan in plaats van links. Tegelijkertijd is het bijzonder hoe Eklund laat zien dat Magda nu eindelijk gezien wordt in haar onzichtbaarheid. Hoe ze eindelijk bestaat in haar afwezigheid. En hoe tragisch dat is.

Desondanks is het einde schokkend wanneer de lezer het midden van het labyrint bereikt en de losse eindjes aan elkaar zijn geknoopt. Dit proces verloopt heel natuurlijk en is helemaal niet opgelegd. Ik verwachtte het eigenlijk al niet meer, en misschien kon ik daardoor na de laatste bladzijde de slaap maar moeilijk vatten. Een gelaagde en aangrijpende roman.

Misschien komt er nog een interview met de schrijver. Hoe tof is het als dat gaat lukken? Dan komt er uiteraard nog een nieuwe blogpost. Maar eerst wil ik een klein onderzoekje doen rondom de flaptekst..

Omdat het geheel anders te lang wordt, het onderzoekje van mijn blog staat hier: http://bit.ly/1BOQxzY