Wie denk je wel dat je bent?

Na een lange en slopende werkdag veroorzaakt een verbannen neurochirurg een dodelijk ongeval en pleegt vluchtmisdrijf. De vrouw van de voor dood achtergelaten Erithreeër komt de dag erna op bezoek en chanteert de arts op sluwe wijze. De arts wordt meegesleurd in een kluwen van drama’s. Leugens, corruptie, uitbuiting, armoede, drugshandel, geweld, vluchtelingenproblematiek...alle onderwerpen worden rauw en messcherp beschreven.

De psychologische evolutie van de hoofdfiguren vormt de rode draad doorheen de verschillende taferelen. De auteur is zelf psychologe en dat zal je als lezer geweten hebben. Met de precisie van een kantwerkster analyseer de schrijfster elke twijfel en elke gedachtengang van haar personages. Vooral de erotiserende kracht van gedachten omschrijft ze stijlvol. Het beschouwende aspect leidt echter tot psychologische wijdlopigheid en dit werkt vervelend en vertragend.

Toch blijft het verhaal boeien en wil je als lezer weten hoe het afloopt. De schrijfster raakt vele onderwerpen aan en heeft veel aandacht voor menselijke details. Haar schrijfstijl is vlot, vaak poëtisch, soms rauw maar steeds onderhoudend. Over het vreugdeloze migrantenleven schrijft ze bijvoorbeeld: die mensen worden oud geboren, sterven jong en daartussen zit nog wat. Andere zinsneden die ik typerend vind:
- op een begraafplaats zijn geen files
- het toeval kittelt de uitroeptekens van de wetenschap net zo lang tot die hun hoofd buigen en in vraagtekens veranderen.

Het boek eindigt met een filmische actiescene die uitmondt in een open einde waarover je als lezer nog een tijd kunt nadenken.
Ik geef het boek toch 4 sterren.