Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Jongensperikelen en bruggenbouwen

Yvette Stevens 07 oktober 2018
Ontmoet de Dunbars…Matthew, Henry, Rory, Clay & Tommy. Vijf tienerjongens die samenwonen in een huis in Archer Street zonder regels en zonder volwassenen, maar wel met genoeg dieren. Zo is er Achilles de koppige ezel, Telemachus de parkiet, Agamemnon de goudvis, de hond en de kat. Waarom er geen volwassenen zijn in dit huis? Dat vertelt oudste zoon Matthew je haarfijn in dit prachtige verhaal vol metaforen, pijn, verdriet en het opgroeien van vijf jongens.

Ooit waren er wel ouders en opa’s en oma’s, exen van ouders, buren en vrienden. Elk van hen speelt een rol in het leven van de jongens en dan met name Clay. Clay is de diegene waar alles omdraait, zowel letterlijk als figuurlijk. Zijn brug zal worden gebouwd en hij bouwt bruggen. De titel maakt dit gegeven meteen heel rijk, diep en warm. Voeg daar een cover met reliëf toe en je hebt een boek dat totaal op zintuiglijk en emotioneel waarnemen drijft.

Op een heel integere manier vertelt Matthew het verhaal van zijn jongere broer, maar ook dat van zijn moeder, zijn vader, van Carey en Clay, van Clay en zijn vader, hoe de broers opgroeien, wat een racebaan ermee te maken heeft en waarom de vader Murderder wordt genoemd.

Zusak is echt een meesterverteller. In het begin is alles ingewikkeld en moet je er even inkomen. Het verhaal wordt van binnen naar buiten verteld. Emoties van iedereen worden fysiek benaderd, dat is de enige manier om er mee om te gaan. Ze rennen, bouwen, boksen, klimmen op het dak, doen aan paardrennen, zelfs aan pianospelen. Alles wordt fragmentarisch aangeboden, maar alles loopt toch zo vloeiend in elkaar over, van de een naar de ander, van heden naar verleden, familie naar vrienden. Hoofdstuktitels zitten vol diepgang en alles heeft een dubbele betekenis. Het hele waarom achter alle fragmenten wordt net als een ui langzaam gepeld zodat alle lagen zichtbaar worden en je het begrijpt. Er is echt over nagedacht, dit doe je niet zomaar even na..

Het boek is een coming-of-age, maar het lijkt alsof je zelf met ze meegroeit en hun ontwikkeling van dichtbij meemaakt. Je ziet, voelt, hoort, ruikt en proeft zelfs alles rondom de jongens. Hoe ze zich gedragen in vooral de situaties rondom de dood van geliefden. Zusaks dialogen tussen iedereen zijn goed uitgewerkt en realistisch, daarom lijkt het af en toe alsof je one of the guys bent. In het proces van verdriet groeien de jongens naar elkaar toe en worden er bruggen gebouwd in relaties. In datzelfde proces hecht jij je als lezer aan de jongens. De Dunbars vormen net een berg puppies die zijn achtergelaten en die je graag wilt helpen.

Quote:
“There was rain like a ghost you could walk through. Almost dry when it hit the ground"
2

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Yvette Stevens