Bitterzoet zussenverhaal

Kine en Nico zijn twee tienerzussen die eind jaren 90 leven met een alleenstaande moeder die labiel is en aan alcohol verslaafd is. Ze hebben weinig geld en dromen om uit dit leven te ontsnappen. Hun vader kijkt niet naar hen om en bekommert zich om zijn nieuwe gezin. Hij koopt ze af met geld voor een nieuwe scooter.

In een wisselend perspectief kijken we over de schouder mee van Kine en Nico en beleven we hun wereld. Deze stijl van vertellen lijkt gebruikt te zijn om het verhaal van de ander te vertellen..De manier van vertellen is redelijk nuchter en heel beschrijvend. Iedere zus heeft zijn eigen vertelhoofdstuk, alleen is het lastig begrijpen wanneer nu precies een van de twee aan de beurt is en waarom er zoveel gaten in de tijd zitten. Ergens lijkt het alsof de schrijfster dit heeft gedaan zodat bepaalde tijdsbeelden of nieuws (rampen) dan net toevallig mooi zouden passen. Wat wel heel sterk is dat de gedachten van vooral Nico hak-op-tak zijn: het zijn sprongen van alledaagse of gekke observaties naar rare feitjes over rampen en dan weer een of ander hard zinnetje tussendoor zodat je het schrijnende van de situatie begrijpt. Naar de titel Moeders van anderen worden wel verwijzingen gedaan, maar het is redelijk subtiel. Er hadden nog wat directe aanleidingen gegeven mogen worden. Er ligt niet zo’n focus op.

Thema’s die terugkomen in dit boek zijn onmacht en “overleven” en op een wrange manier liefde. Ieder toont op zijn eigen manier liefde en gaat met liefde om, maar vaak is er ook gebrek aan liefde. De familieband tussen de zussen is desondanks toch sterk en ieder lid van het gezin gaat anders om met de situatie en komt er anders uit.
Sommige zaken worden zo grafisch besproken dat ik er een associatieprobleem mee ondervond zoals met de beschrijving van de pasgeboren panda. Heel sterk gevonden, maar lichtelijk verontrustend. Nog een andere mooie beschrijving: “Haar intenties zijn oprecht, maar het mechanisme dat voornemens naar daden moet omzetten hapert.” Voor mij geeft dit precies weer hoe alcoholisme (of zelfs onmacht) een impact heeft .

De jaren 90/begin 2000 komen veelvuldig aan bod en het tijdsbeeld wordt goed beschreven. Je merkt dat de schrijfster zelf en in de zelfde leeftijd deze tijd heeft beleefd. Voor mij veel herkenning daardoor, want ik zat bijna in dezelfde leeftijd. Ik heb verder veel respect voor Van Doornik voor het zich kwetsbaar op willen stellen in het maken van dit boek. Je weet natuurlijk niet wat echt is en wat wel, maar ik vermoed dat sommige stukken heel erg dicht tegen de waarheid aanliggen.

Al met al is dit een prima boek, geen hoogvlieger of boek waar je nog lang over na zou denken, maar gewoon een aardig boek. Zeker voor een debuut is dat een groot compliment. We doen slechts een luikje open in het leven van de zussen, kijken een aantal jaren mee en doen netjes het luikje weer dicht. Zonder begin en zonder eind.