Levenslessen in een YA-jasje

Wat heb ik ontzettend gesmuld van Paper Towns. Ik vind het boek eigenlijk nog beter dan dat ik op grond van de eerste verhalen had verwacht. De schrijfstijl van John Green vind ik fantastisch. Hij gebruikt inspirerende quotes, metaforen en beschrijft verschillende denk- en wereldbeelden. Zijn manier van schrijven heeft iets filosofisch en poëtisch, wat erg mijn smaak is. Geweldige humor wordt afgewisseld met rake beschrijvingen van de menselijke geest. Op de een of andere manier geeft Green alles een diepere betekenis, niets staat er zomaar.
Het daadwerkelijke verhaal kwam voor mij meer over als een middel van Green om zijn filosofieën en wijsheden met de wereld te delen. Ik lees dat er anderen zijn die meer spanning hadden verwacht en het wat langdradig vonden. Ik kan me daar iets bij voorstellen, maar zelf had ik dat absoluut niet. Ik ontdekte een diepere laag en die was voor mijn boeiend genoeg.
Ik geef Paper Towns een 9.

In het begin vroeg ik me af waarom het boek ‘Paper Towns’ heette. Tijdens het lezen kwamen er drie betekenissen voorbij die verwezen naar een papieren stad. Op deze manier geeft Green opnieuw diepgang aan zijn boek. Als eerst verwijst Paper Towns naar de onechtheid van de wereld. Margo zegt hierover: “Ik woon hier al achttien jaar en ik ben mijn hele leven nog nooit iemand tegengekomen die zich druk maakt om iets wat ertoe doet.” Dit geeft iets weer van de strijdt die Margo ervaart om iets te doen wat er toe doet, ze wil er zelf toe doen voor iemand. Daarna verwijzen papieren steden naar woonwijken die nooit uit de grond gekomen zijn. Gedoomd om leeg te blijven, inhoudsloos. In dit deel van het boek vraagt Q zich af of Margo soms zelfmoord heeft gepleegd. Hij gaat opzoek naar haar in papieren steden, bouwvallige woonwijken. Zou Margo zelf ook inhoudsloos zijn? Tot slot ontdekt Q dat papieren stad ook kan verwijzen naar plaatsjes die door cartografen op landkaarten zijn aangebracht. Op dat moment krijgt hij weer hoop; Margo is er nog, alleen hij weet waar hij haar kan vinden. Agloe is van papieren stad weer een tastbare plek geworden; dan staat ook Margo in levende lijven weer voor hem.

Iets wat mij persoonlijk erg aansprak is de verwijzing naar ramen en spiegels wanneer we naar andere mensen kijken. Deze metafoor kwam bij mij echt binnen. Zoals wij naar anderen kijken zegt vaak meer over onszelf dan over de ander. Zo kijken we waarschijnlijk vaker in de spiegel naar anderen, zodat we iets van onszelf zien. Kleurloos, onbevooroordeeld door een raam naar anderen kijken bestaat misschien niet eens. Ik denk dat het goed is je daar in het leven bewust van te zijn; hoe anderen om je heen overkomen zegt meer over jezelf dan over de ander.

Een ander thema in het boek is wraak. Ik denk dat John Green hier heel goed het dilemma van de mens weergeeft. In eerste instantie lijkt het prettig, noodzakelijk bijna, om wraak te kunnen nemen. Echter besef je later dat het vooral gaat om jezelf en niet om de ander. Deze reis maken de hoofpersonen in Paper Towns ook door. Margo ontdekt dat ze voor zichzelf moet kiezen en anderen los moet laten, evenals Q. Hij kijkt niet langer tegen Margo op, hij zet haar niet meer op een voetstuk, maar luistert naar zijn eigen gevoel. Als we dat allemaal eens zouden kunnen…

Een quote die goed past bij mijn leeservaring is de volgende. Q denkt: “Ik heb het gevoel dat dit een belangrijke gedachte is, zo’n gedachte die je langzaam in je op moet nemen, zoals pythons hun eten […]”. Dit gevoel had ik het hele boek; alsof Green uiterst belangrijke levenslessen probeert te delen, en je de zinnen langzaam moet lezen om alles goed op te kunnen nemen en het belang ervan te begrijpen.