Pracht!

In de bijna 600 pagina's volgen we Colomba Caselli, een rechercheur die na "De Ramp" buiten dienst is. Zij wordt tijdens haar verlof opgeroepen door een ex-collega om een blikje te werpen op het lijk van een onthoofde moeder, waarvan de zoon spoorloos verdwenen is. Ze wordt ook in contact gebracht met Danté Torre, "de jongen van de silo's", die jaren geleden is ontvoerd door De Vader en na 11 jaar heeft weten te ontsnappen. Na de ontsnapping heeft De Vader zelfmoord gepleegd en is Danté herenigd met zijn echte vader. Wanneer Danté op de crime scene aanwezig is, voelt en ziet hij dingen die verwijzen naar vroeger, naar De Vader, naar zijn opsluiting... Wat is er aan de hand? De Vader heeft toch zelfmoord gepleegd? Waarom worden juist Colomba en Danté hierin betrokken? Wat worden er voor spelletjes gespeeld? Vragen, vragen, vragen...

Het was een originele zet van Dazieri om een rechercheur buiten dienst samen met een burger onofficieel onderzoek te laten doen naar de moord. Dit brengt ze in situaties die wettelijk kantje boord zijn, maar waar toch respect voor groeit. Het boek is vanaf de eerste bladzijde al spannend. De onderhuidse spanning is elk moment aanwezig en de manier van schrijven trok me zo in het verhaal, dat deze spanning er wel ergens uit moest gaan klappen...

Het boek is zeer strak geschreven en hierdoor moet je wel je hersens laten werken. Even iets tussendoor doen is geen optie, want ten eerste mis je een heleboel en ten tweede is dit gewoon een boek die je wíl uitlezen! De acties volgen elkaar in een rap tempo op en sommigen kunnen behoorlijk heftig genoemd worden. Toch geeft Sandrone Dazieri ook enige rust tussen deze acties door door terugblikken te geven en de gebeurtenissen wat uitgebreider te omschrijven. Door sommigen zal dit als (ietwat) langdradig gevonden worden, ikzelf vond het juist interessant en het een goede extra laag in het wonderbaarlijke verhaal leggen.

De personages zijn goed uitgediept, maar ook hun denkwijzes zijn mooi op papier gezet. De chemie tussen de hoofdpersonages spat echt van de bladzijdes af! Niet alleen hun samenwerking, maar ook de eigenaardigheden en de opgelopen trauma's.

Waar het op de eerste bladzijde al begon met spanning, eindigt de spanning pas na het epiloog, waarna het dankwoord begint. Niet eenmalig ben ik op het verkeerde been gezet en was er een twist die ik niet had aan zien komen. Het epiloog was erg verrassend en geeft nieuwsgierigheid naar meer. Op naar het tweede deel dus! Dood de Vader krijgt 4,5*.