Leuk begin maar meer niet

Een vrouwelijke inspecteur met een flinke rugzak aan bagage, een moordenaar en een klopjacht. Kernwoorden die vaker bij thrillers van toepassing zijn. Lukt het Bryndza om een verrassend verhaal te vertellen?

Ja en nee. De opbouw van het verhaal is fantastisch. Meteen bij het eerste hoofdstuk worden we wakker geschud door een gruweldaad. Hierna wordt de snelheid drastisch verminderd om ons meer inzicht in het verhaal te kunnen geven. Er wordt goed gewerkt naar een spannend en pakkend eind. Hoewel dit zeker goed is gedaan, ontkomen we er niet aan dat het middenstuk wat traag en lang is geworden en het verhaal kakt op dit punt dan ook in. De hoofdstukken zijn kort en dit zorgt ervoor dat ook het saaie stuk snel weg leest.

We leren Erika Foster kennen, een inspecteur die een flinke rugzak met bagage bij zich draagt en nog herstellende is van een gebeurtenis eerder in haar leven. Deze kennismaking gaat langzaam en geeft eigenlijk nét niet genoeg informatie prijs om de vele vragen te beantwoorden. Aan de ene kant is dit erg jammer omdat je met een hol gevoel achter blijft als het boek uit is, maar aan de andere kant is dit erg goed gedaan om de lezer in een reeks boeken te trekken. Foster is een bijzonder personage. Stoer en sterk maar tegelijkertijd ook vastbijtend en ontzettend eigenwijs. Té eigenwijs. Erika gaat meerdere malen een morele grens over en hierdoor is het moeilijk sympathie voor haar en haar daden te krijgen. Pas tegen het eind lijkt Bryndza het tijd te vinden om een andere kant van haar te laten zien, maar door de vele vreemde dingen dat ze eerder heeft uitgehaald, moet die sympathie van ver komen.

Bryndza heeft genoeg interesse gewekt om het volgende deel te willen lezen, maar Het Meisje in het IJs behoort zeker niet tot de toppers. 3*.