Teveel hectiek

Stephen Fry.. wat is het toch een geweldige vent! Tijdens het lezen kwam zijn vrolijke gezicht op mijn netvlies en ging daar niet meer weg tot ik het boek dichtsloeg.

Hij begint zijn hertelling bij het begin van het begin en gaat door naar het eind van het eind. Oftewel: het is een lange zit geworden met veel, héél veel verschillende namen. En het wordt niet alleen bij de Griekse benaming van de Goden gehouden; regelmatig schittert de Romeinse naam voorbij en soms ook nog de Latijnse. En dat werkt best verwarrend. Gelukkig weet Fry dat zelf ook, want hij laat regelmatig sarcastische grapjes door het boek schemeren in de trant van 'dat wist je vast nog wel, toch?' En dat maakt veel goed, want Fry is gewoon een leuke vent en je gunt hem zijn succes.

De uitwerking was het alleen net niet helemaal. Sommige hertellingen zijn buitengewoon gaaf of hebben iets speciaals waardoor je die gemakkelijk(er) voor de geest kunt halen, en dat toont dat Fry echt wel verhaaltjes kan vertellen. Maar over het algemeen was het allemaal net iets teveel van het goede. De vele kinderen die de Goden maar maakten bij andere Goden, halfgoden, Titanen en zelfs bij stervelingen, werden tot op het bot ontveld en nadat de derde God zijn zesde kind had verwekt, draaiden die namen maar wat in het rond zonder nog enige betekenis te hebben. En dat is jammer, want hierdoor ging de kracht wat verloren.

Ik heb echt genoten van het boek hoor, maar mijn voorkeur gaat uit naar wat minder hectiek en wat meer geproportioneerde personages.