Potverdrie..

Stella, een jonge 30-er die 's nachts in en hospice werkt en een moeizame relatie met haar man Vincent heeft sinds hij anderhalf jaar geleden verwond uit Afghanistan terugkeerde...
Hope, een jonge meid met taaislijmziekte en weinig in haar leven heeft behalve het gezelschap van haar beste vriend Ben...
Hugh, een eenzame en vrijgezelle man die gesprekken met zijn kat Jake voert totdat hij op een dag aan de praat raakt met zijn nieuwe buurjongetje...
Drie totaal verschillende hoofdpersonen, drie totaal verschillende verhaallijnen... Hoe vormen deze lijnen zich tot een verhaal?

Nou, heel prima! Het boek is prachtig geschreven en geeft een goede kijk in de gevoelens van de hoofdpersonen. De vertelperspectieven wisselen tussen een aantal personages en tussendoor wordt het verhaal onderbroken door losse brieven. Soms levert dit een vraagteken op, soms ook niet. Maar die vraagtekens zijn aan het eind van het boek allemaal uitroeptekens geworden. Knap gedaan om zo'n verhaal te maken van drie verhaallijnen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken lijken te hebben.

"Als ik naar jou kijk, zie ik namelijk alleen maar de man die ik niet ben. Ik zie de reden waarom ik gefaald heb."

Potverdrie.. Het moment waarop Vincent zijn verhaal deed, was hartverscheurend voor me. Die rotoorlog, dat rotleger.. Het heeft zoveel mensen, gezinnen en relaties verwoest! Als het nog een pagina langer was geweest, had ik denk ik in keihard janken uitgebarst. Zijn verhaal kwam zo hard bij me binnen! De andere verhaallijnen zijn ook ontroerend en meeslepend, maar raakten me niet zo erg als de worsteling van het oorlogsverhaal.

Ik vind de manier waarop Rachel Coleman schrijft erg aangenaam. Het is beeldend en vol emotie geschreven en ze trekt je echt in het verhaal. Ik dacht dat dit haar eerste boek was, maar blijkbaar heeft ze er al een stuk meer geschreven. Ga er zeker eens naar kijken!
4* voor Twintig Regels Liefde.