Recensie Het lichaam van Clara

Eigenlijk was ik al een Siebelink-fan lang voor Knielen op een bed violen. Dit boek vond ik dan ook zijn absolute hoogtepunt. Na zo'n topper verwacht je uiteraard wéér een topper en dat is met Suezkade wat mij betreft uitgebleven. Het lichaam van Clara kreeg een nieuwe kans, maar ook dít boek kan Knielen niet evenaren.

Het thema is mooi, maar de manier waarop het boek geschreven is vind ik erg melodramatisch. Het verhaal speelt zich af in de 20ste en 21ste eeuw, maar door het taalgebruik van Siebelink lijkt het om een eeuw eerder te gaan. Het lijkt net, alsof hij een kopie wilde maken van Eline Vere: een vrouw die ten onder gaat aan (de gebeurtenissen in) haar leven.

Het boek leest makkelijk en bestaat voornamelijk uit korte zinnen, maar die komen mij te gezocht en gewild ouderwets over.
"Papa zei dat hij wel zin in het eten had en zeker in een ijselijke lekkernij."
"Clara voelde dat ze in haar goede doen was."

Wat me ook ging tegenstaan was het voortdurend benoemen van de straten in den Haag (zie: "wandelingen" ) waar Clara kwam. Toevalligerwijs (?) is het huisadres van Clara de Buys Ballotstraat 99, en daar woonde ook Vera,
hoofdpersoon uit het gelijknamige boek van Siebelink.

Nee, Clara kon me als personage helaas niet raken.

window.addEvent("domready", function(){var FO1290357651 = { movie:"http://www.youtube.com/v/Fszher23wTs", width:"300", height:"247", majorversion:"8", build:"0", xi:"true" };UFO.create(FO1290357651, "divID1290357651");});