Recensie Ik haal je op, ik neem je mee

Hoewel Ik haal je op, ik neem je mee al in 2004 was uitgegeven werden er maar 3.000 exemplaren van verkocht. Kluun had een ander boek van Ammaniti gelezen en stuurde de uitgever een mailtje dat hij Ik haal je op wel wilde promoten als het opnieuw uitgegeven zou worden. Saskia Noort en Herman Koch sloten zich daar bij aan en nu is het boek al toe aan zijn twaalfde druk en schijnt een hype te zijn.
Voor sommige mensen misschien een reden om het daarom te gaan lezen, maar ik begon er juist wat huiverig aan, want Kluun vind ik al helemaal niks en dat een boek een hype is wil niet zeggen dat ík het dan óók goed vind.
Maar nadat ik Ik ben niet bang van hem had gelezen wilde ik in elk geval méér boeken van Ammaniti lezen en zo is het gekomen.

Het boek is zeer beeldend geschreven. Je ziet het stoffige dorpje, je voelt de warmte en je hoort Zagor blaffen. Je krijgt het benauwd als je leest hoe Pietro belaagd wordt en je kan alleen maar het hele boek door hopen dat het allemaal wel goed zal komen.
Aanvankelijk moest ik wel even wennen aan al die Italiaanse namen die voorbij komen, maar die vormen ook wel weer de charme van dit boek.
Ook was ik benieuwd hoe de verhaallijn van Graziano en Pietro samen zouden komen.
De rode draad die door dit boek heen loopt is macht en vernedering, maar ook trouw.

window.addEvent("domready", function(){var FO1272877005 = { movie:"http://www.youtube.com/v/RDEmqKSROWw", width:"300", height:"247", majorversion:"8", build:"0", xi:"true" };UFO.create(FO1272877005, "divID1272877005");});