Recensie Julius Winsome

"Het ventje keek me aan en ik pakte zijn kop vast, en hij legde zijn kop op mijn arm en hield op met ademen, alsof dat nu pas kon, nu ik er was."

"Hij begroette me altijd als ik thuiskwam. Die hele verdere zomer kwam hij aanrennen vanaf zijn plekje in de warme houtstapel, of van zijn wandelingen in het bos, kwam hij aanrennen om me te begroeten na mijn tuinierswerk, te begroeten als ik gelukkig was, te begroeten als ik ongelukkig was, te begroeten als ik in een verstrooide, vage, peinzende stemming was. Honden kennen niets anders dan loyaliteit en vinden daarbinnen hun eigen leven."

"...zoals hij met zijn kop het dichtst bij de slaapkamerdeur op de bank sliep, zoals hij me 's ochtends wekte met ontblote tanden, want ze glimlachen ook, veel honden doen dat, en hetzelfde gebeurde als ik de hele dag weg was geweest en hij zich alleen had gevoeld. Als hij zijn lippen optrok en zijn tanden liet zien, en er was geen geluid te horen, en de staart bewoog, dan lachte hij tegen me. Hoeveel mensen weten dat? Een hond glimlacht en krijgt als beloning een klap."

Zomaar wat stukjes uit het boek die aangeven hoeveel een mens van een dier kan houden.

Zoals Claire zei: "Je bent een zachtmoedig mens, Julius Winsome."