Zilveren zicht

Het lijkt wel alsof ik een eeuwigheid heb gewacht tot Zilveren zicht verscheen maar eindelijk was hij daar dan. Wie mijn recensies van Rode letters en Zwarte veren las weet dat ik ontzettend van deze serie hou. Het is dan ook steeds een beetje bang afwachten of het volgende deel even goed zal zijn als zijn voorgangers.

Waar de tegenstanders uit de twee vorige boeken stiekemer te werk gingen en de Anderen niet meteen wisten wie hun vijand was, komen de mensen in Zilveren zicht heel open voor hun ongenoegen uit. Enkele van hen bundelen hun krachten en zaaien onrust zodat er een sluimerende oproer tot stand komt. Door manipulatie en het bespelen van angsten groeit die sluimering al snel uit tot een woedende massa.

Meg zorgde al voor veranderingen in het Stadspark en de interactie met de Anderen. De mensenroedel die dankzij haar steeds groter werd brengen nog meer aanpassingen met zich mee. Terwijl de oorspronkelijke inwoners van het Stadspark steeds meer wennen aan deze mensen en hun gewoonten stijgt bij buitenstaanders net het wantrouwen tussen de Terra Indigene en de menselijke bevolking. Naarmate de invloed van Mensen Altijd Eerst toeneemt groeit de kloof tussen mensen en Anderen. Het verschil is dat de inwoners van het Lakeside Stadspark niet meer alle mensen over dezelfde kam scheren.

Wat de onruststokers lijken te vergeten is dat de Anderen op mensen lijken maar dit niet zijn. Hun selectieve geheugen wil blijkbaar niet onthouden dat er grote verschillen tussen hen bestaan en dat het niet verstandig is om de Terra Indigene uit te dagen. Wat ze niet weten is dat het Stadspark een buffer vormt tussen hen en het onbekende dat zich in de wildernis erachter bevindt.

Sommige zaken en wezens worden nu slechts even aangehaald maar zullen ongetwijfeld opnieuw opduiken in het vervolg van deze serie. Anne Bishop zorgt er voor dat haar wereld boeiend blijft. Beetje bij beetje krijg je steeds meer te zien. Het beeld dat ze ons toont wordt groter maar tegelijkertijd laat ze ook meer zien van wat al aan bod kwam. Relaties die zich geleidelijk aan ontwikkelen, de werking van het Stadspark, de gemeenschap van de Intuïten, de interactie met mensen wordt meer uitgediept, …

Ik vind het leuk hoe de relatie tussen Simon en Meg zich geleidelijk aan blijft ontwikkelen en niet plots in een sneller tempo terechtkomt. Ook de handelingen, reacties en uitspraken van een personage blijven trouw aan hun karakter. Geen grootse liefdesverklaringen dus, maar kleine gebaren en momenten doen wel duidelijk merken dat hun relatie groeit op een manier die bij Simon en Meg past.

Daarnaast hou ik ook van het rustige tempo van deze schrijfster. Het zorgt ervoor dat je als lezer niet meteen in het diepe wordt gesmeten maar geleidelijk aan wordt ondergedompeld in de wereld van de Anderen. Het wachten op het vervolg mag echter veel sneller verlopen. Ik weet het, ik weet het … Geduldigheid is een mooie deugd – dat zal ik de komende maanden maar als een mantra herhalen. Zilveren zicht is immers een geweldig boek en ik kijk nu al uit naar het vierde boek in deze serie.