De koperen vuist

...
De eerste hoofdstukken van De koperen vuist verliepen vrij traag. Pas na iets meer als 120 bladzijden wordt het tempo wat opgedreven en komt ook meer actie in het verhaal. Wat me ook opviel is dat de verhaallijnen duidelijk in één en dezelfde richting toelopen. Bij het eerste boek leek die focus me soms een beetje zoek te zijn, maar in dit tweede boek is daar dus meer aandacht aan besteed. Nog een verschil met De Ijzerproef is dat dit boek duisterder aanvoelt. Deels door Call’s persoonlijke twijfels maar ook door de ontwikkelingen in De Koperen Vuist en de omgeving waarin de plot tot stand komt.

Wat ik persoonlijk erg jammer vond is dat het Magisterium zelf amper aan bod komt in dit boek. Dat betekent immers ook dat we geen magielessen te zien krijgen. Er zijn wel enkele magische kunstjes die wat doen denken aan een mengeling van scènes uit ‘Avatar: the last airbender’ en Cirque Du Soleil. Dit brengt me meteen ook bij een tweede minpuntje.

Ik besef dat het moeilijk is om een boek te schrijven waarin geen fragmenten zijn terug te vinden die je aan andere verhalen doen denken maar dit keer kwam ik wel héél veel gelijkenissen tegen. Hierdoor leek het lezen van De Koperen Vuist een beetje op het luisteren naar een liedje waarvan de intro je aan die ene soundtrack doet denken en het refrein op een Top 10 Hit lijkt. Enkele voorbeelden: Jasper/Draco, Brutus/Sirius, een vliegende auto (die is wel duidelijk denk ik), chaosmagie / Darkling, …

Persoonlijk hield ik meer van het eerste boek uit deze serie maar ik ben wel nog steeds benieuwd hoe de reeks zich verder zal ontwikkelen.
...