Fantasy van Vlaamse bodem

In ‘Drakentovenaar’ ruilen we het altijd in kille koude omhulde Noorden om voor de verschroeiende hitte van het Zuiden. Hierdoor komen Thala en andere personages uit ‘Drakenkoningin’ vrijwel niet voor in deze opvolger. Wel leren we een heel deel nieuwe namen én vooral ook een aantal nieuwe magische wezens kennen.

De temperaturen in deze streek zijn zo hoog dat men enkel diep onder de grond kan overleven. Mannen, vrouwen en kinderen overleven dan ook al jarenlang in een op het eerste zicht chaotische, maar wel degelijk goed gestructureerd geheel van grotten en gangen. De koninklijke familie mag dan in het prachtige Cylix leven, een paleis met gouden wanden dat is ondergebracht in een reusachtige bergketen, hun volgelingen moeten zich met een veel kleinere leefruimte én in totaal verschillende omstandigheden zien te beredderen. Het spreekt dan ook voor zich dat er steeds meer mensen zijn die willen dat de Grote Muur verdwijnt en de weg naar frissere oorden vrijkomt.

Een wens die moeilijk te verwezenlijken valt wanneer wezens met uitzonderlijke krachten hun eigen doelen nastreven. Buigers, Magiezuigers, Gedachtenplanters, Harpijen én zelfs Gedaantewisselaars. Het oeuvre magische wezens dat An Janssens voor het eerst aansprak in ‘Drakentovenaar’ is duidelijk nog lang niet uitgeput.

Ik hou ervan om te kunnen wegduiken in een boek, om zo met de hoofdrolspelers mee te leven dat ik het het gevoel krijg dat ik al die fantastische avonturen zelf ook een beetje mee maak. Dat heb ik jammer genoeg niet echt met dit boek. Al hun ontdekkingen, hindernissen en evoluties lijk ik van op een afstandje mee te maken. Dat beschouw ik wel als een gemis maar het betekent niet dat ik niet van het verhaal genoten heb. Ik denk dat ik het het beste kan omschrijven als een knap toneelstuk waarin ik zelf geen rol speel, maar waarvan ik wel genoten heb vanuit de coulissen.