Heksenwaan

Stel je de wereld voor als een gigantische landkaart die men op specifieke plekken heeft dubbelgevouwen. Het overlapte gedeelte is verborgen aan het zicht maar bestaat wel nog steeds als een gebied dat vlakbij ligt maar zowel verborgen als onbereikbaar is behalve voor een uiterst selectief aantal wezens die weten hoe ze deze locaties kunnen bereiken …

Toen ik de korte inhoud van dit boek las was mijn interesse meteen geprikkeld en met rede. Alsof het idee van die overlappende gebieden waar de tijd verbogen wordt en de ruimte verborgen is nog niet genoeg tot de verbeelding spreken krijgen we in dit boek ook een heel ander soort heksen te zien dan we gewoon zijn.

De laatste jaren lijkt het alsof de meeste fantasiefiguren steeds vaker worden weergegeven met menselijke karaktertrekken, de kenmerken die hen typeren en er in het verleden voor zorgen dat we schrik van hen zouden krijgen worden nu vaak geminimaliseerd of geromantiseerd. In ‘Heksenwaan’ is daar geen sprake van en dat is heel verfrissend. Zelfs Bellatrix Lestrange lijkt een lieverdje naast de misvormde wezens die in dit verhaal aan bod komen. Mij deden ze een beetje denken aan de Heksen van Roald Dahl. Magische wezens die er op het eerste zicht net zo uit zien als ons, maar onder hun maskers een heel ander uiterlijk verbergen.

Het enige nadeel dat ik bij dit boek kan bedenken is dat ik veel te snel bij het einde aankwam. De beschrijvende manier die Martijn Adelmund hanteert zet je fantasie meteen aan het werk én de knappe illustraties van Iris Compiet die dit boek sieren overtreffen vervolgens je eigen verzinsels. Dat er zoveel Steampunk-elementen in deze illustraties verwerkt zitten spraak mij persoonlijk ook erg aan. Vanaf je de eerste prenten in dit boek bekijkt vallen deze meteen op, ze doen het boek een beetje lijken op een Grimoire waarin de fysieke kenmerken van magische creaturen worden uitgebeeld.