Het huis met de blauwe luiken

De zomerse cover van ‘Het huis met de blauwe luiken’ deed me een heerlijk ontspannend verhaal verwachten. Zo één, waar je helemaal in kan wegduiken en tot rust kan komen. Ik moet echter eerlijk toegeven dat dit boek niet aan die verwachting kon voldoen.

Zo ervaarde ik het boek hoofdzakelijk als een verslag. De vaak korte zinnen gaven me het gevoel alsof een lijstje van opsommingen werd afgewerkt. In het begin deed het boek me wat denken aan ‘Under the Tuscan Sun’. Een vrouw ontdekt dat haar man haar bedrogen heeft en besluit haar verleden achter zich te laten en het geluk over de grenzen te zoeken. Ze koopt in een impuls een ‘lichtjes’ vervallen huis én knapt het beetje bij beetje op.

Tot daar toe hebben beide verhalen wel wat weg van elkaar alleen ligt de nadruk in dit verhaal wel heel erg op de verbouwingen. Loes ontmoet haar nieuwe buren wel, maar eigenlijk wordt daar niet echt op in gegaan. Het contrast met haar voormalige luxe-leventje waar niets chique genoeg kon zijn is erg groot nu ze in dit rustige afgelegen dorpje in Frankrijk is terechtgekomen. Alleen hoopte ik op basis van de samenvatting van dit boek dat het hoofdpersonage zichzelf opnieuw zou uitvinden. Dat je echt een evolutie in haar karakter zou vaststellen en dat miste ik wel wat bij dit boek.

Je krijgt wel de sfeer van het gemoedelijke leven op het Franse platteland meer, maar verder leest het boek grotendeels als een verbouwverhaal. Het afbreken én opnieuw opbouwen van deze woning zou synchroon kunnen lopen met het terug vinden van zichzelf. Jammer genoeg was dat niet het geval. Voor mij is het erg belangrijk dat ik sympathie voel voor een hoofdpersonage én ik denk dat het daar bij me misliep.

Ik vond Loes immers vrij ondankbaar overkomen. Naar haar ouders toe is ze bijvoorbeeld erg kortaf aan de telefoon, ze neemt zelf geen contact met hen op, nodigt hen niet uit en lijkt vervolgens verbaasd te zijn wanneer haar moeder zich zorgen maakt. Zelfs naar haar vriendinnen toe vond ik haar niet echt sympathiek. Hierdoor kon ik jammer genoeg niet met haar meeleven en begon ik me al snel in allerlei zaken te ergeren. Bijvoorbeeld in het feit dat ze heel kritisch is naar anderen toe en snel een mening over hen klaarheeft, maar datzelfde niet op zichzelf toepast.

Dus nee, ik kan niet zeggen dat dit boek me aangenaam verrast heeft. Het zorgde er wel voor dat ik me even in Frankrijk waande, maar dat was voor mij meteen ook het grootste voordeel bij ‘Het huis met de blauwe luiken’.