Het lied van de getijden

...
Het is niet bepaald verrassend dat zowel Ethan als Grace al jaren op elkaar verliefd zijn maar dat geen van hen ooit iets met die gevoelens heeft gedaan. Beide denken dat ze niet goed genoeg voor de ander zijn. Hierdoor en door Ethan’s traumatische geschiedenis die hem nog steeds achtervolgt loopt niet alles van een leien dakje. Toch hield ik meer van hun verhaal dan dat van Anna en Cam. Waarschijnlijk doordat het dankzij de rustige karakters van de personages en de geleidelijkere opbouw geloofwaardiger op me overkwam.

Daarnaast loopt ook de rode draad die doorheen de Chesapeake Bay Saga heen verweven is gewoon door. Wat begon als het vervullen van hun vader’s laatste wens lijkt nu vanzelfsprekend te zijn. Seth is één van hen en dat merk je aan de loyaliteit die ook hij nu steeds meer voelt naar zijn broers toe. Ik hou van het geplaag van de broers maar ook van Seth die zich steeds meer op zijn plaats lijkt te voelen bij hen. Vooral zijn nonchalante houding is vaak grappig. Die blijft hij immers ophouden terwijl zijn broers er in werkelijkheid zo doorheen kijken.

Het is erg leuk om te zien hoe hun familie steeds hechter wordt naarmate de serie vordert. Hoe ze samen de ranken sluiten en Seth in hun kring opnemen. De Quinn-broers, maar ook Anna en Grace toverden regelmatig een glimlach op mijn gezicht. Het enige dat me af en toe wat tegenstak ik de meligheidsfactor. Sommige fragmenten zijn net iets te ‘zoet’ voor me. Begrijp me niet verkeerd – ik ben een echte zoetebek én ik hou van romantische verhalen – maar sommige scènes zijn eerder melig als romantisch.