Jager

...
In het tweede deel merkte ik dat die actie in stijgende lijn toeneemt naarmate de serie vordert en deze lijn werd doorgetrokken in Jager. Onverwachte coalities, geheimen die alles in een ander daglicht stellen, medische experimenten, onverschrokken soldaten, laboratoria die zowel aan SF als horrorfilms doen denken, een oosterse draak en zelfs een kluis die me aan een Indiana Jones-film herinnerde. Dit boek heeft het allemaal. Meer actie, meer ontdekkingen, meer grafisch omschreven scènes zoals we die gewoon zijn van Julie Kagawa. Ook de sfeer lijkt in dit boek duisterder aan te voelen en beter tot zijn recht te komen.

Daarnaast ontwikkelen de personages zich ook meer naarmate de serie vordert. Ok, Ember is nog steeds niet mijn favoriete Kagawa-personage maar ze is ook niet meer de zorgeloze tiener die staat te springen om de wereld te ontdekken en smoothies te drinken na het surfen. Enkele vaststellingen en gebeurtenissen zorgen ervoor dat ze snel volwassen moet worden en dingen moet doen die ze niet voor mogelijk had gehouden.

Dankzij Garrett’s invalshoek leren we iets meer over zijn jeugdjaren terwijl Riley’s gedachten voor een groot deel aanvoelen als jaloers puberaal gedrag. Tja, ik ben geen fan van driehoeksverhoudingen en zou het dan ook leuker vinden mocht dit aspect wat sneller worden afgehandeld. Wes is trouwens nog steeds helemaal zichzelf. Een doemdenker die sarcasme hanteert alsof het zijn moedertaal is.

Dante komt slechts sporadisch aan bod. Zijn perspectief voelt nog steeds heel berekend en afstandelijk aan al merk je in dit boek wel dat hij zich voor het eerst vragen stelt bij de handelingen en beslissingen van Talon. Hij toont ons ook een inzicht in wat Talon achter de schermen uitvoert en een vooruitzicht van wat ons nog te wachten staat.

Want ja, uiteraard eindigde ook dit boek met een einde dat erg stereotype is voor deze schrijfster. Eentje waardoor je nieuwsgierig blijft naar wat nog komen moet.