Onder de hemel van Cornwall

Zo’n twee jaar geleden las ik voor het eerst een boek van deze schrijfster. Zelf zou ik dat boek niet zo snel hebben uitgekozen maar onverwachts kreeg ik het in handen en toen bleek het best goed mee te vallen. Ik hield vooral van de beeldende omschrijvingen en de manier waarop ze haar personages had uitgewerkt. Dit keer begon ik dus met bepaalde verwachtingen aan mijn tweede Liz Fenwick-boek.

In tegenstelling tot ‘Een affaire in Cornwall‘ kwam ik dit keer niet meteen in het verhaal. Het lijkt me echt een boek waarin je meteen eventjes moet kunnen doorlezen. De kleine beetjes die ik met tussenpozen las waarin niet voldoende om snel weg te duiken in het verhaal van Victoria en Meri. Het duurde dit keer dus iets langer vooraleer ik me weer in Cornwall waande.

Een andere reden hiervoor is dat in het begin vooral de focus op het huis en de tuin wordt gericht en niet op de mooie landschappen van Cornwall. Naarmate het verhaal vordert krijgen we wel een aantam omschreven sfeerbeelden voorgeschoteld maar het landgoed Boscawen speelt dit keer toch echt de hoofdrol wat locatie betreft.
...

‘Onder de hemel van Cornwall’ riep dubbele gevoelens bij me op. Langs de ene kant is het een mooi verhaal op een knappe locatie, maar tegelijkertijd sprak het me minder aan als zijn voorganger. Zo kwamen sommige feiten eventjes aan bod en doken ze nadien niet meer op naarmate het verhaal verderliep. Ook had ik meer spanning verwacht wat Demi’s ex-vriend betreft. Hij blijft immers
wel doorheen het verhaal opduiken, maar naar het einde toe liep het met een sisser af.

De boeken van deze schrijfster doen me dankzij het rustige tempo en de duidelijke voorliefde voor Cornwall een beetje denken aan de Ierse Maeve Binchy wiens liefde voor Dublin in zoveel van haar boeken wordt weerspiegelt. Fenwick’s tempo is echter iets vlotter en de setting actueler dan het oeuvre van haar collega-auteur.