Danny Wattin of Daniël Isakowitz?

Danny Wattin is het kleinkind van vier overlevenden van de Holocaust. In het boek De erfenis van meneer Isakowitz reist Danny met zijn vader en zoontje Leo naar Kwidzyn in Polen. De woonplaats van zijn overgrootouders Hermann en Dorotea Isakowitz. Voor de Tweede Wereldoorlog heette het plaatsje Marienwerder en behoorde het bij Duitsland. Tijdens de autorit blikt Danny terug op de levens van diverse familieleden. Een verhaal vol gemopper, zelfspot, humor, liefde en een vette hap eten.

De opa van Danny beweerde dat zijn vader, voordat hij gedeporteerd werd, in zijn tuin een schat had begraven. Achterkleinzoon Leo wil graag op zoek gaan naar deze schat. In plaats van naar een schat te graven, spit vader Danny in het verleden van zijn familie. Hij vertelt ons tijdens zijn trip hoe zijn familie van zowel vaders- als moederszijde aan de nazi’s ontkomen zijn. Vele zijn naar Israël, Argentinië en Zweden gevlucht. In Zweden werden de Joden niet bepaald met open armen ontvangen. De Joodse gezinnen hadden het zwaar. Uit angst voor vervolging en discriminatie deden de gezinnen er alles aan om zo min mogelijk op te vallen. Danny’s grootvader veranderde om die reden ook zijn achternaam van Isakowitz in Wattin. Toch bleef er wel een klein stukje van de Joodse traditie bewaard. 

Blz 33: Pesach is feitelijk zo’n langdradige bedoeling dat je, net als je voorvaderen in Egypte, bijna sterft van de honger. En nadat je nog een paar Hebreeuwse teksten hebt afgewerkt die niemand begrijpt, en je zo’n honger hebt dat je bijna aan het tafelkleed begint te knagen, wordt er een dienblad met eten binnengebracht. Denk je. Maar dat blijkt natuurlijk symbolisch voedsel te zijn, aangezien je met Pesach in plaats van feestelijke hapjes het lijden van het Joodse volk serveert. Dus doop je peterselie in zout water om aan de tranen te denken, je kauwt op bittere kruiden om het lijden te gedenken en eet ongerezen brood om eraan te denken dat je gist in brood moet doen. En dan haal je diep adem en je ontspant, want nu ben je thuis, en opeens valt de rest van het eten als manna uit de hemel. Er komt kippensoep en een schaal gefilte fisj en al het andere waar je, aangemoedigd door kleine Joodse vrouwtjes, alsmaar meer van moet eten.

Het reisgezelschap vindt niet de schat die Leo voor ogen had. Wel krijgen zij een schat aan informatie over de familie Isakowitz. Zodat hun zoektocht naar de familiegeschiedenis kan worden afgerond. En uiteindelijk beseft Danny dat het tripje waardevol is geweest om de band met zijn (mopperkont van een) vader te verbeteren. Je hoeft immers geen schat te vinden om je rijk te voelen. Een leven in vrijheid met een fijne familie is van veel grotere waarde!

Foto: De reis van opa Gunnar, vader Danny en kleinzoon Leo.

Video: Danny Wattin.