Oh, toen ik de mail kreeg dat ik mee mocht buzzen, sprong ik een gat in de lucht (dat hier geen gaten in het plafond zijn, door Hebban, begrijp ik nog niet). Buzzen heeft toch altijd dat extra, fotootjes maken (dan nog proberen origineel te zijn, met mijn ervaring van foto's trekken, moet ik soms wel een hulplijn "creativiteit" inschakelen), fotootjes bekijken van mijn medelezers, ik kan buzzen enkel maar toejuigen. En toen kwam het boek, nog eens springen van enthousiasme (twee gaten erbij), opendoen en dan zien wat een schatje daar lag te blinken, liefde op het eerste gezicht! Deze liefde heb ik even neergepent in mijn recensie, een aanradertje!

Voor mij was dit het eerste boek van Julie Cohen,  een ontdekking, een deur die voor mij openging. Julie Cohen is een Amerikaanse auteur maar door de liefde gedreven is haar huidige woonplaats Engeland.

De cover van “samen” is een pareltje, de kleur, goud afgewerkte meeuwen die achter elkaar vliegen. Vogue vermeldt op de cover “een verhaal dat je nooit meer loslaat”, wel dat kan ik enkel beamen,  het onderwerp blijft nazinderen.

September 2016, Clyde Bay, Maine

Robbie, 80 jaar wordt naast zijn vrouw Emily wakker, hij zet koffie zoals hij al de voorbije jaren doet. De hond geeft een duwtje aan zijn been. Door zijn hoofd danst er “wie is die hond, hoe noemde die hond alweer?”  Hij pakt een vel papier en schrijft een brief aan Emily, legt de brief op haar nachtkastje.  En verdwijnt…….

Dit is de emotionele start van een mooi liefdesverhaal, vanaf het begin hangt er als een mist een geheim over het verhaal. Een geheim dat tegen elke prijs beschermd moet worden. De ontknoping heeft de auteur ook tot het laatste gehouden, fantastisch!  Vanaf het begin voel je dat er iets niet klopt, de opbouw van het boek past perfect bij dit soort verhaal, met elk hoofdstuk ga je terug in de tijd. Dat was voor mij wel even wennen in het begin en zeker in het eerste hoofdstuk was ik even verward of had ik er niet opgelet omdat het verhaal zo vlot leest. Waar het verhaal vol geheimen zit, heeft de auteur met woorden prachtige zinnen gevormd, herkenbaar op bepaalde momenten.  Denk dat de lezer zich wel vragen gaat stellen bij bepaalde beslissingen in het leven van Robbie en Emily, beslissingen die moreel verantwoord zijn?  Dit benadrukt dat het geen gewoon roman is, maar net dat iets meer.

Ze hadden ieder zo hun taken, en hun lichamen voerden ze automatisch uit. Het was als een muziekstuk, waarbij de noten altijd hetzelfde waren, ook al klonk de uitvoering telkens net iets anders. Het was een patroon dat zijn eigen gang ging.

Hebben jullie ook al zo genoten van het buzzen? Nog niet, gewoon een aanrader (trouwens Marieke bedankt voor de begeleiding, mag ook wel eens gezegd worden).