Hier zit een lezertje af te tellen nog 28 dagen en de grote uitvaart naar spanje komt eraan. Gepakt en gezakt om even voor 19 dagen uit te blazen met een bagage vol (waar ik de helft niet van aandoe). Dit jaar een vakantie om te bekomen van een zwaar jaar, een jaar vol verdriet en gemis, een jaar dat mijn bubbel heeft doorprikt, mijn bubbel van zekerheid, ons gezin is getroffen door een groot verlies, het verlies van onze zoon...Dus ja wij hebben het hard nodig om even uit deze maatschappij getrokken te worden, om even niet rond ons te kijken, om even niet te wachten op zijn thuiskomst. Om even geen vragen te krijgen "hoe is het?", waar je wil beginnen gillen en roepen "SLECHT, we overleven en zoeken zelf terug ons plaats in een gezin dat bestond uit vijf". Mensen en rouw het is een moeilijke combinatie, je medemens weet het niet meer, geboortes zijn makkelijk, iedereen staat aan je deur, een samenkomst van vreugde, "dood, verlies" het makkelijkste is je omdraaien of wachten tot het over is, want erover praten, "tja wat moet je zeggen" (een zin die ik al veel heb gehoord, een zin die mijn medemens enkel nog kan uitspreken).

En nu moet ik keuzes stellen, keuzes die voor elke lezer moeilijk zijn, want lezen is voor mij deels therapeuthisch geworden, de moment dat ik afscheid nam dacht ik "lezen" ga ik nooit meer kunnen. Maar op dat moment mocht ik juist meedoen aan een leesclub, in mijn hoofd "ja, nee", en op een moeilijk moment gingen mijn handen automatisch naar het boek, "pussy album" van Stella Bergsma (een boek dat ik nooit meer ga vergeten). Lezen is wegsluipen, leren, zinnen die je moed geven, verhalen die niet van jouw zijn, waar je meewandelt in iemand anders zijn leven en het jouwe even op HOLD zet. Lezen is "echt" een therapie, voor mij dan wel, even geen gemis of pijn. In Engeland bestaat er bibliotherapie, maar blijkbaar staan ze daar al iets verder....en hier blijven ze een beetje natrappelen.

En nu de grote hamvraag, welke boeken zou ik meesleuren naar het verre Spanje?