Het jaar 2019 loopt bijna ten einde: tijd voor een terugblik. Het was een fantastisch boekenjaar voor het Scifi en Fantasy genre, waaruit vele mooie artikelen volgden. In de loop van 2019 werd de Scifi en Fantasy club omgezet naar een gezellig Scifi en Fantasy café en kom je ons als VIP-leden tegen over heel Hebban. Met veel plezier werkten we het afgelopen jaar aan diverse artikelen, zowel uit onze bekende reeksen als ook uit nieuwe series.

Van welke boeken hebben wij het meeste genoten en met welke boeken hadden we geen klik?

Janneke: Oh moeilijk! Heb zo veel gelezen dit jaar. Voor mij was het beste boek wat in 2019 uitgekomen is eigenlijk eentje die vrij recent in mijn bezit is gekomen: de Krabbelman van Terry Goodkind. Het was heerlijk om weer terug te mogen keren naar D'Hara, naar Richard en Kahlan en een opmaat te hebben naar weer een groot avontuur uit de pen van Terry Goodkind.

IMOJIMAN van PJ Pancras het is een boek wat je moet liggen en voor mij was het persoonlijk iets te veel van het goede. Als een boek een worsteling wordt om door te lezen dan heb ik er geen klik mee.

Yvette: Dit vind ik zoooo moeilijk, want ik heb een aantal boeken gelezen die allemaal steengoed waren, maar zo ver uit elkaar. Ik ga ze dus gewoon benoemen hier:
-Godsgraf van Jay Kristoff, omdat deze totaal geen last had van het tweede deel syndroom en heeft doen verrassen keer op keer. Verwachtingen zijn waargemaakt.
-The arm of the sphinx van Josiah Bancroft. Ook hier geen last van Het tweede boek-syndroom. Het was wederom genieten van een achtbaan aan avontuur. Ik kan niet wachten op deel 3!
-Jack Glass van Adam Roberts. Vanwege de originaliteit, het bizarre, het geniale crossgenreverhaal, het puzzelen, de nostalgie van Agatha Christie (in space) en de diversiteit. Nog nooit zo'n combi in een boek gehad en I love it!

Het boek waar ik niks mee had was Van Terra naar Titan, maar dat leek me eerder al duidelijk hoe mismatched wij waren (zie artikel). Ik ga er daarom niet uitgebreid over in. Een boek waar ik hogere verwachtingen van had dan ik kreeg was De kleuren van schaduw van Schwab. Te voorspellend, te weinig diepgang en een heleboel cliché. Jammer.

Vanessa:  Ik heb het meest genoten van Het Schaduwjaar van Kim Liggett. Het verhaal was vlot geschreven en de verhaallijn super intrigerend, ik moest het boek uitlezen om te weten hoe het zou aflopen. Een heerlijk gevoel is dat.
De opbouw is goed gedaan, de afwisseling tussen actie/spanning en de wat rustigere stukken, waar een onderhuidse spanning voelbaar blijft, zorgt ervoor dat je wilt blijven lezen. Kim Liggitt weeft haar verhaallijnen met precisie, hierdoor worden je gedachten op een natuurlijke manier een bepaalde kant op gestuurd. Hier maakt ze dan weer gebruik van, omdat het toch net iets anders in elkaar zit dan je denkt en ze je regelmatig dus even op een verkeerd been zet. Het lezen van dit verhaal blijft hierdoor verrassend.

Ook Godsgraf heb ik met plezier gelezen. Continu zijn er onverwachte plotwendingen die heel natuurlijk aanvoelen. Het lukt Jay Kristoff de lezer op een volstrekt logische wijze steeds te verrassen. Het is een verhaal dat doordendert naar het einde en je na zinderende cliffhangers laat smachten naar deel drie.

Ik had geen klik met Black Leopard, Red Wolf. Het lezen van dit verhaal was voor mij een worsteling. De belofte van het verhaal, de wereld en de mysterie waren zeer intrigerend. Wat is er nu precies gebeurd met het dode kind, het dwingt je steeds om het boek weer op te pakken. Maar de schrijfstijl was zwaar, je moest het boek met aandacht lezen, sommige stukken zelfs meerdere keren anders verdwaalde je in het verhaal. In het begin is de rode draad in het verhaal duidelijk, maar meer naar het einde rafelt de draad uit. Het steeds afvragen hoe het verhaal ook al weer in elkaar zit en het terugbladeren om de draad weer op te pakken zorgden ervoor dat ik dit verhaal met minder plezier heb gelezen.

Wat was jullie top en flop van het jaar?