Het fenomeen waarbij je boeken al tijden in bezit hebt, maar die niet worden gelezen, hoeven we jou niet uit te leggen. We herkennen dat allemaal. Ook wij binnen de Feelgood Club hebben last van dat fenomeen. In die boekenkast stond bijvoorbeeld Wie naar de sterren grijpt van Kristin Hannah. Daar wilden Helma en Sanne zich na een tip van onze volgers dan toch echt eens aan wagen. Bleek het een ware memory lane te zijn! Wij nemen je mee terug in de tijd.

- door Sanne en Helma -

Korte samenvatting

De meiden van Firefly Lane, zo werden ze genoemd. Tully en Kate. De serieuze Kate komt uit een warm en liefdevol gezin, terwijl Tully geen vader heeft en een moeder die er constant vandoor gaat. Ze wordt opgevoed door haar oma, de buurvrouw uit de straat van Kate. De meisjes worden dikke vriendinnen en sluiten een pact dat ze altijd op elkaar kunnen rekenen, een belofte die dertig jaar zal standhouden. Inmiddels is Tully een beroemd journaliste geworden. Kate heeft gekozen voor een huwelijk met John en voor het moederschap. Na een bittere ruzie verliezen de twee vrouwen elkaar lange tijd uit het oog. Tot Tully een dringende oproep krijgt...

Go down memory lane

Wie naar de sterren grijpt begint in de jaren zeventig en beslaat dertig jaar aan vriendschap. De meisjes groeien op en doorstaan allerlei levensfases. Op die manier nemen ze ons mee op een reis door de tijd. Wij bespreken het boek aan de hand van de verschillende decennia die we hebben doorkruist. Ga je mee herinneringen ophalen?

De jaren zeventig

Sanne: De jaren zeventig zijn de jaren voordat ik ter wereld kwam. Ik weet er niet veel over, mede doordat mijn vader op jonge leeftijd ziek werd en ik niet met hem heb kunnen praten over hoe hij die jaren heeft beleefd. Daarom vond ik dit boek juist zo waardevol om te lezen. Hannah bespreekt gedetailleerd de sfeer waarin de wereld zich op dat moment bevond. De tijd van de hippies, het verlies van de Vietnam oorlog door Amerika, protestmarsen, maar bijvoorbeeld ook welke liedjes er werden gedraaid. Ik heb ABBA geluisterd en andere liedjes.
Tully en Kate zijn tieners en hoewel de details het tijdsbeeld bepalen, zijn de problemen die van veel tieners, wanneer dan ook geboren. Verliefdheid, vriendschap, grenzen opzoeken, volwassen worden. Dat is dan wel weer herkenbaar ;) 

Helma: Ik ben van 1959, dus de jaren zeventig zijn mijn tienerjaren. Het is voor mij een echte memory lane en ik word er helemaal nostalgisch van. De muziek, de nieuwsfeiten: het lijkt allemaal of het gisteren gebeurd is. Time flies. Normaal merk ik niet zo erg dat de meeste meiden in de Feelgood Club een stuk jonger zijn, maar in de jaren zeventig is Sanne nog niet eens geboren terwijl ik al hoog en breed mijn HAVO-diploma heb gehaald en aan het werk ben. Haha, dan voel ik me toch opeens een soort mama van de club.

De jaren tachtig

Sanne: Halverwege de jaren tachtig werd ik geboren. Tully en Kate zijn inmiddels twintigers. Elk nieuw deel in het boek wordt voorafgegaan met een liedje en quote uit de songtekst dat zowel de tijd als de levens van de meisjes typeren. Ditmaal citeert Hannah uit 'Love is a Battlefield': "Heartache to heartache, we stand", een liedje dat ik gelijk luisterde om nog meer een beeld te krijgen bij het verhaal. Naast de liedjes laat Hannah Kate het ene na het andere boek lezen en ook die titels komen voorbij. De kleding van de meisjes maken het beeld compleet: ze dragen felle make-up, glitterstoffen en schoudervullingen. Ik zie ze voor me! Al die details maken het voor mij heel tastbaar. Hoewel het nog steeds niet mijn herinneringen zijn die ik kan ophalen, is dit wel genieten.

Helma: In de jaren tachtig ontmoette ik mijn man, gingen we samen wonen en kochten we ons eerste huis. Mijn leven gaat zo'n beetje gelijk op met de levens van Tully en Kate. En ja, de muziek die Sanne aanhaalt: heerlijk. De kleding die Hannah beschrijft, die heb ik ook allemaal gedragen. Je kon je toen niet voorstellen dat je ooit kleding zou gaan dragen zonder brede schoudervullingen. Mijn kinderen liggen in een deuk als ze foto's van ons uit die tijd zien.

De jaren negentig

Helma: De jaren negentig zijn voor mij gevuld met twee uitersten: groot verdriet en groot geluk. Ik verloor in 1995 plotseling mijn vader maar werd in 1997 en in 1999 de trotse moeder van twee zonen. Ook in het leven van Tully en Kate gaat niet alles over rozen en wisselen geluk en verdriet elkaar af. Ik heb zelf ook twee vriendinnen die ik al bijna mijn hele leven ken. Soms zien of spreken we elkaar maanden niet, maar als we weer bij elkaar zijn, is het alsof we elkaar gisteren nog gesproken hebben. Ik hoop dat mijn vriendschappen nooit in zulk zwaar weer komen als de vriendschap tussen Tully en Kate.

Sanne: De jaren negentig, de jaren dat ik als kind mijn eerste vriendschappen maakte, dat ik voor het eerst naar school ging en door de straat crosste op mijn fiets. Mijn herinneringen lopen volledig uit de pas met de levens van Kate en Tully, maar ik begin dingen te herkennen. Terwijl ik lees over Kate en Tully zie ik de wereld nu meer vanuit mijn moeders ogen. Als vrouw thuis met de kinderen. Zou mijn moeder zich zo gevoeld hebben als Kate? Altijd in dienst van het gezin? Geen tijd voor zichzelf, alleen maar snottebellen en huilende kinderen, de worstelingen die bij het opvoeden komen kijken terwijl ik geen zorgen had om een naderende oorlog of de liefde van een partner na de komst van kinderen?

Millenium

Helma: Het millenium stond bij mij in het teken van het moederschap. Met twee jongens kort op elkaar zat ik volop in de luiers en genoot ik van mijn kleine mannetjes, die nu zelf inmiddels volwassen zijn. Het was voor mij een gelukkige tijd. Dat neemt niet weg dat ik heel erg meeleef met Kate en Tully. Op het einde van het boek was ik blij dat ik een doos tissues binnen handbereik had staan. 

Sanne: Het millenium. Mijn herinneringen zijn die van een onrustige tijd. Als tiener lijkt je leven sowieso op zijn kop te staan, maar ik herinner me ook nog hoe spannend de eeuwwisseling was (kunnen alle computers en systemen daar wel mee omgaan?), eerste vriendjes, uitgaan, veranderende vriendschappen, maar ook verdriet door het overlijden van mijn opa en de diagnose die mijn vader kreeg. Heftig en emotioneel. Net zoals de situatie waarin Tully en Kate zich op dit moment bevinden. Het verdriet, het uiteenvallen van relaties, hoe iedereen op zijn eigen manier met de pijn omgaat, ik herken ze allemaal. En daarmee komt het verhaal van Kate en Tully ineens heel dichtbij en raakt het heel erg hard. 

Conclusie

Helma: Ik vond het eerste deel van het boek een grote 'trip to memory lane'. Hoewel er heel wat gebeurt in de levens van de meisjes, was het in het begin van het boek toch voornamelijk genieten van de tijdgeest. Hoewel vanaf het begin mijn hart het meeste uitgaat naar Tully, die het niet gemakkelijk heeft met haar moeder die zich weinig tot niets gelegen laat liggen aan haar dochter, draait dat gevoel naar het einde toe steeds meer naar Kate. Het is een prachtig verhaal over een vriendschap door dik en dun, met meer dan genoeg humor, maar met een eind dat je niet met droge ogen kunt lezen. 4**** 

Sanne: Wie naar de sterren grijpt is een reis door de tijd. Kristin Hannah weet goed sfeer en tijdsgeest neer te zetten door details over kledingstijl, muziek, filmsterren en wereldnieuws te delen. Daarnaast zijn de personages, hun levens en de problemen waar ze mee om moeten gaan erg realistisch. Dat alles zorgt er voor dat ook dit verhaal van Kristin Hannah als een mokerslag binnenkomt en me tot tranen heeft weten te roeren. Ik ben opgegroeid, heb meegeleefd en verdriet gedeeld met Kate en Tully. Er zijn nog wat losse eindjes, zo ben ik erg benieuwd wat nou het verhaal is van de moeder van Tully, maar het is niet onbevredigend. Gelukkig is er een tweede boek waarin we nog meer kunnen lezen. Verder dan de sterren staat al op me te wachten! Ik geef deze emotionele roman vier dikke sterren. 4****