Op Feelgood Friday geven we graag het woord aan de vrienden van de Feelgood Club. Vandaag is het de beurt aan Renée Oltshoorn. Renée is naast auteur, vertaalster van verschillende (historische) romans.  Door de culinaire maand bij de Feelgood Club dacht Renée terug aan haar eerste stappen op culinair gebied en schreef er deze column over. 

- door vriend van de Feelgood Club Renée Olsthoorn - 

Drijvende balletjes, gezonken groentjes...

Het is 1971. Mijn vriend (ondertussen 46 jaar mijn echtgenoot), 22, en ik, 19, gaan samenwonen op een kamer in een oud herenhuis in Den Haag, dat volgestouwd is met huurders. Eén douche op tig personen, één keukentje voor twee gezinnen, maar dat maakt ons niet uit, we zijn de koning te rijk. Douchen kunnen we bij mijn ouders, om nog maar te zwijgen van het dankbaar aanschuiven bij de ouders voor de avondmaaltijd. 

Over eten gesproken... We kunnen geen van beiden koken. Mijn moeder, sowieso geen keukenprinses, heeft het te druk met haar grote gezin om het me te leren. Pas veel later bedenken we dat de moeder van mijn vriend, wél keukenprinses, ons de beginselen heel goed zal kunnen bijbrengen.

Hoe dan ook, we moeten toch eten en beginnen met het bereiden van groentesoep. En voilà, ons fantastische recept.

Men neme:

• Een bakje diepvries gehaktballetjes
• Een zakje diepvriesgroenten
• Water uit de kraan
• Maggi
• Een pan
• Een kookplaat

Vul een pan met water, zet hem op de kookplaat, breng het water tot kookpunt en doe de gehaktballetjes plus de groenten in de pan. Laat het geheel een minuut of tien koken. Klaar!

Wie schetst onze teleurstelling toen we het pannetje van het vuur haalden? De gehaktballetjes dreven boven, de groente was naar onderen gezakt en het ietwat vettige water zat er tussenin.

Maar wie schetst júllie verbazing, als ik zeg dat we de`soep' na een overvloedig gebruik van Maggi en flink roeren om de boel te mengen met smaak hebben opgegeten? Echt waar!

De moraal van dit verhaal: we hielden onszelf niet veel langer voor de gek, en vooral mijn vriend stortte zich op de kunst van het koken. Hij kreeg uitstekende adviezen van zijn moeder, en er werden kookboeken aangeschaft, waaronder het beroemde `Moderne kookkunst' van Pellaprat, een standaardwerk.

Ten slotte groeide hij uit tot een ware chef. Helaas ben ik nooit een keukenprinses geworden, maar één ding kan ik ondertussen echt heel erg goed: groentesoep bereiden, met veel van mijzelf en maar een heel klein beetje van Maggi.

Brengt deze terugblik jullie ook weer terug naar jullie eerste kookervaring? Laat het ons in een reactie hieronder weten!