De 100 jarige man die terugkwam om de wereld te redden

Waar we in het eerste boek over de 100 jarige man een enorme flashback in de tijd maakten en er op een absurde en humoristische manier allerlei historische figuren langs kwamen is dit tweede boek, over de inmiddels honderdeen jarige man Allan Karlsson, meer toegespitst op het heden.

De belevenissen zijn nog steeds absurd en daardoor zeker vermakelijk, van het ene avontuur in het andere avontuur rollend reist Allan Karlsson ook nu de hele wereld over samen met zijn vriend Julius de aspergekweker.

Van Bali, via Noord Korea en Amerika terug naar Zweden en weer door naar Afrika, niks is de honderdeen jarige man teveel, hij lijkt zich er nog steeds prima bij te vermaken;

Nieuwe ontmoetingen zijn altijd interessant.

Toch zijn het niet altijd prettige situaties waarin hij beland….

Hij leek gewoon de eigenschap te hebben om zich op het verkeerde moment op de verkeerde plek te bevinden. Honderdeen jaar lang.

Maar Allan Karlsson laat zich niet kisten en ziet geen beren op de weg….

’Hoe zou u het dan noemen, meneer Karlsson, als het geen plan is?’ ’Ik zou het niet weten,’ antwoordde Allan. ‘Misschien een probleem. En vertrouwen. Voornamelijk een probleem, of voornamelijk vertrouwen. Dat hangt ervan af met wie van ons tweeën u praat.’

Hij blijft altijd realistisch:

Er komt een oplossing, of die komt er niet. Ik heb moeite om het anders te zien.

En heeft niet de neiging om de zaak te veel te overdenken:

‘Omdat ik daar niet aan gedacht heb,’ zei hij. ‘Ik denk niet altijd zo ver door als de omgeving vindt dat ik moet doen. Daar trek ik me niet veel van aan.’

Hij stort zich vol goede moed in een nieuw avontuur

De nieuwe conclusie was dat het onmogelijk was om conclusies te trekken. De vrienden besloten het erop te wagen.

Maar heeft nog altijd niet geleerd om niet alles te zeggen wat in hem op komt…..

Meer hoefde hij niet te zeggen om de situatie een nieuwe wending te geven.

En maakt zich vooral niet druk over de gevolgen, dit in tegenstelling tot zijn vrienden:

‘Ontspan je, Sabine. We leven maar één keer. Dat is het enige wat zeker is. Hoelang we dat doen varieert daarentegen.’

Onbekenden stelt hij regelmatig voor grote raadsels

‘Margot Wallström nam plaats in de limousine. Terwijl ze goed ging zitten, vroeg ze zich af of de wereld Karlsson krankzinnig had gemaakt of dat het andersom was.

Is er dan helemaal niets veranderd?
Toch wel, in dit tweede deel is Allan Karlsson een stuk passiever geworden, iets wat hij zelf overigens rechtvaardigt door het bereiken van een zeer hoge leeftijd. Hij brengt zijn tijd het liefst luierend op een bank of in een doodskist door. Hierbij is zijn nieuwe speetje, een tablet, nooit ver weg. Allan schept er genoegen in om zich continu op de hoogte te houden van al het nieuws uit de wereld.
De kleine plaatselijke gebeurtenissen maar vooral ook van de acties van alle bekende wereldleiders, niets ontsnapt aan zijn aandacht.

Het introduceren van de tablet is een handig foefje van de schrijver om de belevenissen van Allan in het heden te plaatsen en een duidelijke tijdsbepaling mee te geven, maar tegelijk bevat het ook een verborgen kritiek; mensen worden passief, doen niks meer, zoeken enkel alles op….
Gelukkig komt Allan aan het eind van dit boek ook tot het besef dat een tablet niet zaligmakend is:

Het was allemaal zo eenvoudig geweest voordat hij de tablet had gehad. Saai, maar eenvoudig.

Een kritische blik van de schrijver op de huidige wereldleiders en hun acties valt ook niet te missen,
Trump als rare gestoorde twitteraar, de betrouwbare solide Merkel, de smerige spelletjes van Poetin, maar ook die rare snuiter in het oosten Kim Jong-un worden neergezet als karikaturen met een kern van waarheid. Slechts één van de leiders ontbreekt in het verhaal: Theresa May, die heeft het te druk met het kapotmaken van haar land.

Het is altijd moeilijk om een goede opvolger te schrijven op een succesvol boek.
Hier is wel een goede poging gedaan, maar dit boek heeft het eerste toch niet helemaal kunnen evenaren.