Niemand ontkomt eraan. Iedereen ziet er wel één of meer voorbijkomen. De terugblikken, de lijstjes en de statistieken. In kranten, in tijdschriften, op de radio en op televisie. Maar ook hier op Hebban wordt het gedaan. En zeg nou zelf, eigenlijk vinden we dat met z’n allen best wel leuk. Om weer in beeld te krijgen wat er aan het begin van een jaar is gebeurd, of wat er is gedaan. Want het vervaagt toch altijd weer snel. Dus draag ook ik mijn steentje bij en kom terug op hoe mijn leesjaar 2018 is geweest.

Een jaar dat begon met een klepper, Ik ben pelgrim van Terry Hayes en eindigde met Onderstroom van Arnaldur Indridason. Dat laatste boek betekende het eenentachtigste dat ik in 2018 gelezen heb en hiermee heb ik mijn Hebban Reading Challenge ruimschoots gehaald. Ik had me voorgenomen minimaal zestig boeken te gaan lezen, het werd 35% meer. Overigens heb ik niet alle vijftig categorieën kunnen afvinken, maar dat was voor mij ook geen doelstelling.

Van al die boeken waren er drie die van mij de maximale waardering van vijf sterren kregen. Ze verdienden de gouden, zilveren en bronzen medaille.

De meeste boeken die ik las, waren de papieren exemplaren, maar toch heb ik, vooral omdat het niet anders kon, toch nog vijftien e-books gelezen. Iemand die tussen deze regels door leest, zal in de gaten hebben dat ik het liefst een boek in mijn handen heb. Ik wil kunnen bladeren, een echt boek in mijn handen voelen en ook nog eens een zo vol mogelijke boekenkasten hebben.

Over het algemeen las ik boeken die dit jaar verschenen zijn, maar ook nog een tweetal dat twintig jaar eerder uitgekomen is. Uit de onderstaande grafiek is echter wel te zien dat de meeste boeken die ik las in 2017 of 2018 uitgegeven zijn, maar liefst 74%.

Zoals ik al had aangegeven waren er drie boeken die ik het maximale aantal van vijf sterren heb gegeven. En geen enkele die ik absoluut niet kon waarderen en daardoor maar één ster gekregen zou hebben. Toch waren er nog twaalf die ik beduidend minder vond, dat leverde die boeken een beloning van twee sterren op. In totaal heb ik drieëntwintig redactionele recensies geschreven, de waarderingen daarvan varieerden van twee tot en met vier sterren.

Het afgelopen jaar heb ik, daar had ik de tijd niet voor, geen enkele leesclub gecoördineerd, maar heb er wel aan eentje, meegedaan. Dat was die van het buzzboek Dochter van het moeras van Karen Dionne. De cover van dit boek vond ik de mooiste van alle boeken die ik dit jaar gelezen heb. Waarom dat was, staat in het overzicht bij de Thriller Club te lezen.

Vele bladzijden heb ik verslonden. Om precies te zijn waren dat er 28.708. Het dunste boekje was Barst van Boris O. Dittrich, het geschenkboekje van de Spannende Boeken Weken. Het dikste was die klepper die ik al genoemd heb. De gemiddelde lengte van al die gelezen boeken was het mooie aantal van 333.

En natuurlijk heb ik dit jaar weer een flink aantal boeken nieuw in mijn bezit gekregen. Recensie-exemplaren, gekochte boeken, gekregen boeken en een enkel gewonnen boek. En natuurlijk is mijn stapel nog-te-lezen boeken daardoor weer fors gegroeid. Ik vrees dat dat een trend is die niet zal veranderen. En daar ben ik eigenlijk helemaal niet rouwig om.