Ik had het al aangegeven, mijn volgende bestemming zou er een zijn waar ik nog nooit ben geweest. Niet zo moeilijk, want er zijn maar liefst 196 erkende en onafhankelijke landen op onze planeet. En de meeste daarvan heb ik nog nooit bezocht. Van veel landen helaas, van een groot aantal vind ik dat overigens niet zo erg. Het land waar ik nu naartoe ga heeft ook nooit hoog op mijn lijstje gestaan. Toch, en de foto's die ik ervan gezien heb, bevestigen dat, moet het wel een mooi land zijn. Ik heb het over het centraal in Europa gelegen Zwitserland. Met de trein toch nog een reis van zo'n dikke eenentwintig uur vanaf Stockholm. Dat vond ik te lang, dus koos ik ervoor om met het vliegtuig te gaan. De vlucht duurt namelijk maar een kleine twee uur.

Hoe ik eraan kwam weet ik niet meer, maar, ik was inmiddels in Bern, op een bepaald moment bladerde ik in een nummer van het Amerikaanse tijdschrift Life. Het was een exemplaar uit 1945, dus ik denk dat het ergens uit een bibliotheek afkomstig moet zijn geweest. Met daarin een interessant artikel over het concentratiekamp Stutthof in Polen. Net als in alle andere kampen, gevangenissen eigenlijk, zijn daar de meest weerzinwekkende gruwelijkheden uitgehaald. Stutthof was, maar dat terzijde, trouwens het eerste kamp dat de nazi's buiten Duitsland hebben gebouwd. Het lezen van dat artikel zorgde er wel voor dat ik diep onder de indruk was en dat ik alles even wilde laten bezinken.

En waar kan dat dan het beste dan op een van de Zwitserse bergketens. Omdat ik in Bern was, koos ik ervoor om vanuit het Kiental naar het Blümlisalpmassief te gaan. De hoogste top van dit massief is met ruim 3,6 kilometer de Blümlisaplhorn. Een mooie uitdaging om deze in een paar dagen te beklimmen en om mijn hoofd weer wat leeg te maken. Overnachten deed ik in een van de vele berghutten. Een week later had ik de berg geslecht en de afdaling ook achter de rug. Ik was tevreden en kon me opmaken voor mijn korte ritje naar Zürich.

Dat deed ik wél met de trein. De afstand is niet zo groot en zo kon ik ook nog wat van het landschap genieten. Tijdens de mooie treinrit raakte ik in gesprek met een arts, dokter Hungertobel. Misschien had hij het niet mogen doen, maar hij vertelde me het verhaal van commissaris Bärlach. Het bijzondere was dat deze commissaris het artikel in de bewuste Life ook gelezen had. Een foto bij dat artikel trok zijn speciale aandacht omdat daar een kamparts op zou staan. Bärlach ging op onderzoek uit en belandde uiteindelijk in de privé-kliniek van deze voormalige kamparts. Zijn doel was de man ontmaskeren en de waarheid boven water krijgen. Een boeiend verhaal waardoor de reis bijzonder snel voorbij ging.

Zürich, de grootste stad van Zwitserland. Het heeft veel musea, een lange winkelstraat (de Bahnhofstrasse) en uiteraard een aantal parken. Het schijnt bekend te staan als een van de meest leefbare steden van de wereld. En daar valt wel wat voor te zeggen, want ik vond het er relaxt. Als je niet beter wist, had je niet de indruk dat dit een grote stad is. Al met al bleef ik er een week. Voldoende om de belangrijkste en mooiste dingen te gaan zien en me ook alvast voor te bereiden op de lange vlucht naar mijn volgende bestemming.