Het gebeurt mij vrijwel nooit. De keren dat het wel gebeurde zijn denk ik op de vingers van één hand te tellen. Ik heb het nu in deze tijden ook in zijn geheel niet zien aankomen en toch ging ik voor de bijl en ik heb er helemaal geen spijt van. Maar hoe is het zo gekomen?

Ik woon in een klein dorpje, zo’n dorpje met twee grote kerken (een protestantse en een katholieke), twee piepkleine basisscholen (natuurlijk een katholieke en een openbare), een café maar geen supermarkt. Boodschappen worden dus in één keer voor de hele week gehaald en wat er niet is, is jammer en kan hooguit een keer op de weg uit het werk naar huis worden gehaald, maar meestal doen we dat niet. Dit keer was ik echter een essentieel onderdeel van een gerecht vergeten dat ook niet opgelost kon worden door een vervanger te zoeken. Er zat niets anders op dan richting de stad op mijn vrije dag. Gelukkig was het goed weer dus ik koos ervoor om de 6 kilometer met de fiets te overbruggen. In het kader van de Corona proof reizen en winkelen ging ik vroeg op pad (dan is het nog rustig) en via de saaie route, dus het brede fietspad langs de doorgaande weg. Eén kant auto’s en de andere kant koeien. Genoeg tijd dus om na te denken want ik hoefde niet van de omgeving te genieten. Ik bedacht meteen nog een paar kleine boodschapjes die ik kon halen nu ik toch in de stad was en natuurlijk passeerde de plaatselijke boekhandel ook de revue. Ik was er al een maand niet geweest. In april had ik in het kader van ‘koop lokaal, ook online’ bij mijn eigen boekhandel twee boeken aangeschaft. Aangezien mijn leesdip al aardig aan het afnemen was zou het misschien een idee zijn om daar ook nog even binnen te lopen. Al fietsend was ik aan het bedenken welk boek ik dan zou willen aanschaffen en fietste in gedachte meteen maar even de boekenplank langs van boeken die daar nog ongelezen staan. Oef dat zijn er toch nog wel heel veel, genoeg om het komende jaar elke dag een boek te lezen.

En toen gebeurde het. Niet ver van die boekenplank met boeken die ik nog moet lezen staat het boek ‘Elke dag een boek’ van Nina Sankovitch’. Een boek met de ondertitel ‘Een jaar vol inspiratie’. Ik heb dit boek al twee keer gelezen, de laatste keer zeker wel 5 jaar geleden. In dit boek doet de schrijfster verslag van haar jaar vol boeken. Na het overlijden van haar zus wordt ze overmand door verdriet, zorgen en schuldgevoel. Ze gaat voor iedereen zorgen en loopt zichzelf voorbij. Dit kan niet zo doorgaan en ze besluit een jaar lang elke dag een boek te lezen. Ze kiest haar boeken wel zorgvuldig uit. Niet dikker dan 200-300 bladzijden, niet meer dan 1 boek per schrijver en als het boek na een bladzijde of 10 haar niet kan boeien werd deze aan de kant gezet en het volgende boek gepakt. Van elk boek maakte ze de volgende dag een verslag. In het boek schrijft ze over “haar angst dat ze nooit meer echt plezier in het leven zal hebben, en over hoe ze, door zich weer als vanouds te verliezen in boeken, haar levenslust en inspiratie terugvindt.”

Ineens hoefde ik niet meer naar de boekwinkel, ik wist welk boek ik zou gaan lezen. Een maand lang lukte het slecht om de concentratie op te brengen om te lezen, haalde ik niet echt plezier uit de boeken die ik las, als ik moe thuiskwam uit mijn werk. En hoewel ik langzaam uit de dip kwam en weer kon genieten van het lezen, voelde ik enorm de behoefte om te lezen wat iemand anders uit boeken haalde en wat het lezen je kan brengen.

De zes kilometer terug naar huis waren zo gefietst. Boodschappen in de koelkast, kopje thee erbij en met dit boek op de bank. Ik las het boek voor de derde keer en weer las ik het in 2 dagen uit. Volgens mij heb ik nog nooit een boek voor een derde keer gelezen, maar ik heb er totaal geen spijt van. Geheel geïnspireerd en vol enthousiasme ben ik weer aan het lezen geslagen en droom ondertussen van de boeken die ik zou willen lezen als ik een boek per dag zou kunnen lezen.

Heb jij boeken die je meer dan twee keer hebt gelezen?