Als kind kon ik het niet. Toen ik zelf kleine kinderen had, deed ik het niet, maar nu lukt het mij wel. Lezen in de auto. Een uitkomst tijdens lange autoritten op de terug weg  naar huis. Het kunnen weliswaar geen moeilijke boeken zijn, boeken waar je echt je gedachten bij moet houden, maar makkelijk te lezen boeken lees ik heerlijk weg. Zo las ik dit jaar op de terug weg:

Camino, van Graeme Simsion en Anne Buist.

De Amerikaanse kunstenares Zoë heeft net haar man verloren en weet even niet meer wat ze moet doen. Ze besluit naar een vriending te gaan in Frankrijk. In een antiekwinkel ziet ze een hangertje liggen van een jacobsschelp. Zo komt ze in aanraking met de pelgrimroute naar Santiago de Compostela. De Engelse Martin heeft net een scheiding achter de rug en moeite zijn draai te vinden, ook zijn relatie met zijn dochter moet een nieuwe vorm krijgen. Om een zelfontworpen karretje te testen besluit hij de pelgrimroute te gaan lopen.

Zowel Zoë als Martin starten hun tocht in het Franse Cluny, los van elkaar maar hun wegen kruisen elkaar regelmatig. Beiden moeten een aantal dingen in hun leven op een rijtje zien te krijgen en ze hopen dat het lopen van de camino ze daar bij zal helpen.

Veel lezers zullen de schrijver Graeme Simsion wel kennen van onder andere Het Rosie Project. Camino  schreef hij samen met zijn vrouw. Beiden liepen de Camino en een aantal personages uit het boek zijn gebasseerd op mensen die zij onderweg tegen zijn gekomen. Afwisselend lees je een hoofdstuk over Zoë en Martin. Omdat hun wegen regelmatig kruisen lees je bepaalde gebeurtenissen  vanuit twee perspectieven. Het leuke daaraan is dat je het als lezer ziet mis gaan, je weet dingen die een van de hoofdpersonages niet weet. Dit brengt de nodige humor in het verhaal, maar zorgt soms ook voor iets te veel voorspelbaarheid.

Camino is duidelijk een Feelgood boek maar met een plottwist op het eind. Een prima boek om te lezen tijdens een lange rit in de auto.