Het moest er toch een keer van komen. Al twee jaar lang ben ik de dans ontsprongen. Twee jaar waarin ik zeker, omdat ik in de zorg werk, op zijn minst 60 ouders/kinderen op minder dan 1,5 meter per week zag. Ik bij elk kuchje een stokje in mijn neus stak en toch steeds maar alleen een streepje bij de C zag staan. Bij echte serieuze verkoudheid een PCR test liet doen, die ook weer elke keer een negatieve uitslag gaf. Twee vaccinaties en een booster verder werd ik vorige week wakker met een beetje keelpijn en lichte hoofdpijn. Dit voelde echter anders dan anders. Dus toen ik de zoveelste zelftest deed was ik niet verbaasd dat vrijwel direct ook een streepje bij de T verscheen. Ik had corona.

En dan gaat het circus draaien. Eerst een PCR test afspreken ter bevestiging al had ik geen enkele twijfel over de uitslag. Vervolgens het werk bellen, de komende 7 dagen kon ik in ieder geval niet werken. Tja en dan gaan bedenken wie ik de afgelopen 2 dagen heb gezien en die door gaan geven dat ik een positieve zelftest heb. Wanneer dit uiteindelijk allemaal achter de rug is ga ik eens rustig zitten om de situatie te overdenken. Voel mij niet heel ziek, hoef niet te werken, moet mijn huisgenoten vermijden, wat blijft er dan over? Juist, voldoende tijd om eens heerlijk ongestoord te gaan zitten lezen.

Maar dan kom ik toch van een koude kermis thuis. De zin om te gaan lezen ontbreekt volledig terwijl er een paar hele mooie boeken liggen te wachten. Ook de dagen er na blijven de boeken op de stapel liggen. Geen vut, moe, hoesten en pijn in mijn rug, kortom ik doe helemaal niets. Pas op dag 4 van mijn ‘coronaretraite’ krijg ik iets belangstelling voor een boek en lees ik een paar bladzijden. Nog niet echt heel veel en ook geen erg “zware kost “, maar het begin is er.

Langzaam maar zeker worden de klachten minder en gaat het lezen beter. Ik lees Winter van Laura Galloway. Een prettig en bijzonder boek om te lezen over onder andere de koude wintertijden in het noorden van Noorwegen. Zeker wanneer je zelf onder een dekentje en met een kopje thee op de bank zit. Wanneer de zin om Kruispunt van Jonathan Franzen weer verder te gaan lezen komt, weet ik dat er ook binnenkort een einde aan mijn coronaquarantaine gaat komen. Gelukkig weer herstelt maar jammer dat ik mijn leestijd weer moet gaan delen met mijn werkzaamheden.

Hoe gaat het lezen in coronatijden bij jullie?