Ook in de afgelopen zeer warme week met regelmatig een code oranje, hoosbuien en wateroverlast heb ik weer een boek gelezen voor mijn reading challenge. Deze week is het een boek dat ik lees met een leesclub van Hebban. Bij het lezen van de Sneak Preview werd mijn aandacht direct getrokken door de mysterieuze gebeurtenis op de Djatlovpas in 1959. Nooit eerder hierover gehoord of gelezen, dus Wikipedia geraadpleegd om mij vervolgens in te schrijven voor de leesclub.

Roza, Olivier Willemsen

Het incident op de Djatlovpas in het Oeralgebergte in februari 1959 is één van de meest merkwaardige onopgeloste mysteries van de 20ste eeuw. Meerdere schrijvers waagde zich aan een boek over deze gebeurtenis en er verscheen zelfs een documentaire over in Rusland. Ook de filmindustrie waagde zich aan dit mysterie. Met Roza, voegt schrijver Olivier Willemsen (Haps, 1980) een nieuw verhaal toe aan dit mysterie

Roza is de hoofdpersoon in dit verhaal. Inmiddels wonend in een bejaardentehuis kijkt zij terug op haar leven en met name de periode rondom het incident op de Djatlovpas. In de ik-vorm vertelt zij haar verhaal over de dagen voor het incident. Hoe zij de groep bergbeklimmers die de Otorten wil gaan beklimmen op school ontmoet, maar ook over het verontrustende gesprek wat zij heeft opgevangen van haar vader, werkzaam in het leger, en een onbekende persoon. Als een paar dagen na het vertrek van de groep er ’s nachts een raar licht te zien is, de groep niet terugkeert op het verwachte tijdstip en er ook nog soldaten in zwarte kleding op de huisdeur staan te bonken is het tijd voor Roza op te vluchten. Na vele omzwervingen komt ze uiteindelijk in Amerika aan.

Na Roza’s verhaal volgen nog drie kleinere delen, ieder met een ander hoofdpersonage maar wel geschreven vanuit de ik-vorm. Deze wisseling van hoofdpersonage houdt de vaart in het verhaal en is soms zo verassend dat doorlezen de enige oplossing is. Het einde van het verhaal is niet minder opmerkelijk, het laat de lezer gechoqueerd achter met het gevoel iets gemist te hebben.

Olivier Willemsen heeft een prettige schrijfstijl, hij weet heel goed de spanning op te bouwen en je wordt als lezer met enige regelmaat op het verkeerde been gezet. Dat een enkele gebeurtenis wat ongeloofwaardig overkomt kun je naast je neerleggen als je bedenkt dat het ongeluk op de Djatlovpas omgeven is met mysterie.

Het verhaal van Roza lost dit mysterie zeker niet op. Als je het boek dicht doet ben je ervan overtuigd dat niets is wat het lijkt en kun je het boek zo nogmaals lezen. Misschien dat je er dan achter komt wat er is gebeurd.