Naast alle boeken die ik koop of krijg, haal ik ook nog regelmatig boeken uit de bibliotheek. Vaak gaan deze boeken weer ongelezen terug. Niet dat ik deze boeken niet wil lezen maar omdat na twee herinneringen dat de uitleentermijn verlopen is in mijn mailbox, de boeken toch echt terug moeten. Gelukkig hoef ik geen boete te betalen voor het te laat terugbrengen van mijn bibliotheekboeken. Ook het boek dat ik deze week las, heb ik geleend van de bibliotheek en net voor het einde van de uitleentermijn heb ik toch maar besloten dat het boek niet ongelezen weer terug kon gaan. Ik las deze week:

Reisverslag van een kat, Hiro Arikawa

Nana is een zwerfkat als hij, gewond door een botsing met een auto, wordt gevonden door Satoru. Satoru verzorgt Nana liefdevol en na  te zijn genezen lukt het Satoru niet weer afscheid van de kat te nemen. Nana doet hem denken aan een Hachi, de kat die hij als kind had. Nana en Saturo raken gehecht aan elkaar. Ze gaan samen op een roadtrip in de zilverkleurige mini-van van Satoru. Satoru is namelijk opzoek naar een adoptie adres voor Nana. Door omstandigheden die voor Nana onduidelijk zijn kan hij niet meer voor de kat zorgen. Zo bezoeken ze samen oude vrienden en doorkruisen ze Japan. Wanneer Nana er achterkomt waarom Satoru niet meer voor hem kan zorgen is hij ontroostbaar.

Het bijzondere van dit boek is dat een groot deel van het verhaal vertelt wordt vanuit het perspectief van Nana, de kat. Nana is aan het woord en je leest zijn gedachtengang. Dit perspectief wordt afgewisseld met een verteller en geeft het verhaal iets  heel bijzonders. Als je altijd al het idee hebt gehad dat poezen antwoorden en reageren op jou als je tegen ze praat, dan krijg je in dit boek een bevestiging daarvan.

Los van dit toch wel vermakelijke gegeven brengt de schrijver op een heel mooie manier het leven van Saturo in beeld. Bij elk bezoek dat Saturo brengt aan zijn oude vrienden, blikken ze terug op hun gezamelijke geschiedenis. Bij elk afscheid dat ze weer van elkaar nemen laat Saturo iets speciaals achter bij zijn vrienden. Niet Nana, die gaat elke keer weer mee naar huis, geen plek is goed genoeg voor de kat, maar een wijsheid waar zijn vrienden weer verder  mee kunnen.

Als het laatste afscheid dan daar is, het afscheid dat Nana moet nemen van Saturo, pink je wel even een traantje weg.