Veel te laat deze keer. Vorige week was zo vol dat ik nauwelijks aan lezen toe ben gekomen, dus het boek van vorige week heb ik net voor de kerst pas uit gelezen. Ik vond het ook niet zo'n boeiend boek dat ik koste wat het kost tijd vrij wilde maken om het uit te lezen. Het boek was mij aangeraden door mijn dochter die het vorige jaar in één dag uit las, dat is mij dus zeker niet gelukt. Ik las:

Ik geef je de zon, van Jandy Nelson

In 2015 won dit boek een Hebban Award voor beste (vertaalde) Young Adult. Jude en Noah zijn een tweeling, onafscheidelijk en artistiek net als hun moeder. Echter door een tragische gebeurtenis groeien ze uit elkaar. Noah worstelt daarnaast met zijn homoseksuele gevoelens en zijn obsessie voor de buurjongen. Los van elkaar ontmoeten ze een jongen die uiteindelijk de tweeling weer bij elkaar brengt.

Het boek is geschreven vanuit een wisselend perspectief. De ene keer lees je van uit Noah het verhaal om vervolgens het volgende hoofdstuk te lezen vanuit het perspectief van Jude, zij is echter wel 3 jaar ouder in het verhaal.  Noah wordt in het verhaal ouder, Jude blikt juist terug om zo aan het einde van het boek bij elkaar weer uit te komen en dan wordt ook duidelijk wat er nu precies gebeurd is.

Het kostte mij 100 bladzijden lezen voor ik goed in het verhaal zat, dit had te maken met zowel het wisselen van perspectief en tijd. Daarnaast zijn het hele lange hoofdstukken met een goed gevulde bladspiegel waardoor je als lezer weinig rustpuntjes werd gegund. Toen het verhaal mij eenmaal te pakken had, werd het ook boeiend  met een goede spanningsboog. Helaas was voor mij het plot weer iets te langdradig en "te mooi".

Zo enthousiast als mijn dochter was voor dit boek, was ik niet. Misschien is het toch het leeftijdsverschil wat hier meespeelde.