Samen met tachtig andere lezers begon op twaalf oktober 2016 mijn leesclubavontuur feuilleton Het achtste leven (voor Brilka) van Nino Haratischwili. Nino Haratischwili was voor mij toen nog een onbekende auteur. Een beetje spannend dus, want wat als de schrijfstijl of het boek me niet zou aanstaan? Dan zou ik vastzitten aan een verplichte leeskost van maar liefst twee maanden. Gelukkig ging dit doemscenario niet op. Want wat een boek, wat een schrijfstijl, wat een verhaal, en wat een mooi vertelde geschiedenis bevat dit boek. Wat heb ik genoten van de wekelijks toegestuurde afleveringen, die we via een PDF toegestuurd kregen omdat het boek zelf nog niet af was. Het boek zou ook pas tien januari 2017 verschijnen dus we zaten eigenlijk een soort manuscript te lezen, hoe bijzonder is dat!

Uiteindelijk heb ik op 10 januari 2017 de leesclub afgesloten met het plaatsen van mijn recensie . Wat een leegte ontstond er na wekenlang intensief bezig te zijn geweest met medelezers en personages. Het was als een afscheid van een bijzondere ervaring, een ervaring waar ik nog helemaal geen afscheid van wilde nemen en nog heel lang wilde koesteren.

Ik hoefde dan ook niet lang na te denken toen ik van Hebban een uitnodiging kreeg voor een exclusieve meet & greet met Nino Haratischwili bij uitgeverij Atlas Contact, speciaal georganiseerd voor de feuilletonlezers van Het achtste leven (voor Brilka). Dit was de kans om Nino Haratischwili en de medelezers van het feuilleton in real life te ontmoeten. Hoe leuk was het om alle ava's nu eens in het echt te zien en mee te kunnen praten in plaats van te tikken. En toen was daar Nino Haratischwili, de auteur die mijn Russische passie heeft aangewakkerd en die mijn grote voorbeeld als schrijfster is geworden. Helemaal na het interview dat Guy en Greet met haar mochten afnemen. 

Leuke wetenswaardigheid die in het interview naar voren komt is dat het Het achtste leven (voor Brilka) in eerste instantie alleen uit personages bestond. Ze stonden op een blanco witte ondergrond zonder enig detail om hen heen. De opzet van het verhaal was dat deze zou beginnen in de jaren '30-'40 van de twintigste eeuw in Georgië. Door enkele researchwerkzaamheden die Haratischwili ten aanzien van haar boek in de archieven van Georgië en Rusland liet duiken, groeide het researchproject al gauw uit tot een obsessieve tijdreis die Haratischwili omschrijft als een persoonlijke en emotionele Odyssee, omdat ze zelf uit Georgië komt en ze vaak op heftige waargebeurde feiten stuitte die in de Russische en Georgische geschiedenis waren gebeurd. Het ene onderzoek leidde als een domino-effect naar het andere onderzoek. Veel van deze vondsten heeft ze in het verhaal verwerkt, waardoor het boek nu niet een decennia maar een hele eeuw omvat. Dankzij deze twee jaar durende, intensieve research is de prachtige historische rode lijn in het verhaal ontstaan, waarnaar de karakters in het boek zijn verzet. Hierdoor maakte ik tijdens het lezen op een bijzonder aangename manier kennis met de Russische geschiedenis en kwamen de perestrojka, de revolutie en vele andere gebeurtenissen, dankzij de prachtige bewoordingen en formuleringen voor mijn ogen tot leven.

Daarnaast kwamen we ook te weten dat Haratischwili een voorliefde heeft voor poëzie, voor Russische schrijvers als Dostojevski, Tolstoj en de oude Griekse mythen, een boek dat ze zelfs standaard naast zich heeft liggen als ze aan het werken is. Deze voorliefdes zijn eigenlijk niet verbazingwekkend als je het boek hebt gelezen. Ze komen allemaal één voor één duidelijk naar voren in haar schrijfstsijl.

Dat nummer acht in de titel staat voor herhaling, dat mensen eigenlijk niks leren en alles steeds wordt herhaald, wat doorgevoerd kan worden in het oneindige, was voor mij geen verrassing. Dit getal en deze insteek past zeer goed bij het boek, niet alleen vanwege het bijzondere einde van het boek, de witte onbeschreven pagina, die een symbolische betekenis heeft die ik pas begreep toen ik de laatste pagina had gelezen. Maar ook past bij de verhalen van de personages en de geschiedschrijving, wat weer doorgevoerd kan worden naar het hedendaagse. Waardoor dit boek een goede afspiegeling wordt van de (politieke) stappen in het dagelijkse leven.

En dan die tulpen op de kaft! Alles wat is vormgegeven op de kaft is terug te leiden naar het verhaal. Alleen de tulpen bleven voor mij een groot mysterie. Gelukkig is dat nu dankzij het interview opgelost. De tulpen staan voor negen april 1989, de dag die in het boek zeer indrukwekkend wordt beschreven. Het is de dag dat het Russische rode leger betogers op het Roestaveli Aveneu omsingelde en deze hardhandig neersloegen, waarbij vele doden en gewonden vielen. Als teken van nationale rouw hebben mensen de dag daarna massaal tulpen op het plein neergelegd. Deze dag wordt vaak gezien als het begin van de revolutie die Georgië onafhankelijk maakte van Rusland.

Na het interview werd de dag afgesloten met een signeersessie, waarbij ik een persoonlijk woordje met de schrijfster kon wisselen.
En met een gevulde goodiebag die was voorzien met een Het achtste voor Brilka chocoladereep (helaas al op) en twee boeken De lichte jaren van Elizabeth Jane Howard en Gif van Samanta Schweblin ging ik huiswaarts.

En nu hoop ik dat Atlas Contact besluit de twee eerder geschreven romans van Nino Haratischwili ook uit te gaan geven, want dit is een auteur waar ik absoluut meer van wil lezen.