Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×

Uit het leven gegrepen: Hakuna Matata

op 10 september 2017 door

Vanaf de overkant van de straat roept een Bob Marley-achtig type, incluis een vrolijk gebreide pet boven rasta haar: 'Hey!'. Zwaait naar mij om vervolgens, terwijl hij naar links en rechts kijkt om over te steken, zijn hand achterstevoren voor zijn mond te stoppen. Tegen zijn knokkels laat hij een langgerekte 'O' ontsnappen. Als hij ziet dat een aankomende auto hem verhindert om direct over te steken vraagt hij of ik even wil wachten. Ook al ben ik mij ervan bewust dat dit voor velen een moment zou zijn om door te lopen, wint mijn nieuwsgierigheid het en besluit ik te wachten.

Terwijl we elkaar een handdruk geven, pakt hij met beide handen mijn hand vast. "Tjee." mompelt hij, terwijl het even stil is wacht ik geduldig af waar dit alles naartoe zal leiden. Als hij vraagt of ik Engels spreek antwoord ik met: 'Een little bit.' 'Dat is mooi,' zegt hij want hij spreekt een beetje Nederlands. Half Nederlands, half Engels beginnen we een gesprek. Hij heet Hakuna Matata en komt uit het Kilimanjaro gebied, geamuseerd door deze Lion King bekentenis, besluit ik hem toch mijn echte voornaam te zeggen. Bij de vraag of ik getrouwd ben, besef ik dat ik hem bij eventueel verkeerde bedoelingen, met een ja direct doelbewust af kan wimpelen. Maar omdat hij mij op de een of andere manier geen angst inboezemt, maar meer een vrolijkheid, vertel ik naar waarheid dat dit niet het geval is. Hij kijkt me heel even verbaasd aan. Vervolgens is het mijn beurt om mij te verbazen, want daar waar ik allerlei versiertrucs verwacht laat hij op dat moment beleeft mijn hand los en vraagt of ik kinderen heb. Als ik met trots vertel dat ik die heb kijkt hij mij lang. Ik kijk terug naar mezelf dankzij de zilverkleurige glazen van zijn bril, om mij heen een aura van voorbij drijvende wolken.

Dan weet hij mij te vertellen dat ik nog een kind ga krijgen. Okay, eerlijkheidshalve, die had ik niet zien aankomen. Ik schiet in de lach bij de gedachte dat ik zo rond of zelfs na mijn vijftigste nog een kind zal krijgen. Geen haar op mijn hoofd die daar aan moet denken. Maar hij blijft erbij dat het toch echt zo is, hij is een engel van God en God zelf had hem net aan de overkant van de straat opgedragen dit aan mij mede te delen. Als bewijs dat hij echt een engel van God is, zet hij zijn bril af en moet ik hem in zijn ogen kijken. Hoe ik ook mijn best doe, ik zie geen goudglinsterende sparkles, sterker nog, net met zijn bril op zag ik meer hemel voorbij komen dan nu. Mijn opborrelende slappe lach, wend ik aan om hem een vriendelijke lach te geven. Ook al is hij uitgedost als Bob Marley, met zijn vrolijke verschijning mag hij van mij de Engel van God zijn. Als ik hem, na zijn vraag waar ik naartoe ga, heb vertelt waar ik naar op weg ben vertelt hij, dat hij op zoek is naar een roze flamingo, of ik die heb gezien? Verbaasd dat ik hem niet kan helpen met zijn roze vriend, neemt hij afscheid met de vraag of wij elkaar nog eens zullen zien.

'Dat weet alleen God, Hakuna Matata.'

Ik vervolg de weg naar mijn bestemming, de kringloopwinkel, naar de boeken die mij al maanden roepen. Of het nou komt door mijn ontmoeting met de engel van God of niet, wat ben ik geslaagd! Zelfs het boek wat ik al heel lang op de zoeklijst op nummer één heb staan, heb ik gevonden: Moedwil en misverstand, in dit boekje zitten allemaal korte verhalen van W.F. Hermans, en één verhaal in het bijzonder, heb ik een keer een lezing over gehad 'Het lek der eeuwigheid'.  

Terwijl ik naar huis loop zie ik vlakbij de plek waar ik een ontmoeting had met Hakuna Matata de roze flamingo, een coffeeshop.



Reacties op: Uit het leven gegrepen: Hakuna Matata

Gerelateerd