"Ineens weet je het, je bent toe aan een leesclub" roept een vriendin van mij op facebook. Het was een mooie dag in mei.

Leuk idee, maar ze woont drie kwartier rijden bij mij vandaan (met de auto, OV is anderhalf uur, ongeveer) dus geef ik het een 'duimpje' en scrol verder. Toen reageerde een andere vriendin met "Leuk, ik doe mee". Deze vriendin woont drie straten bij mij vandaan.

"Weet je dat je dan naar mij toe moet komen?", reageert vriendin één. En zonder erbij na te denken heb ik al gereageerd met "Dan doe ik ook wel mee, kan ze met mij meerijden" En zo werd ik lid van nog een leesclub. Waarom ook niet. Lezen doe ik toch wel en een gezellige avond kletsen over boeken (en meer) is ook niet verkeerd.

Vriendin één ging voortvarend te werk. Er kwam een speciale leesclub facebookpagina en binnen korte tijd was een datum gepland en een boek gekozen: Wees onzichtbaar van Murat Isik. Toevallig ging deze vriendin ook datzelfde weekend naar een lezing van Isik, dus kocht ze ter plekke dertien boeken, die gesigneerd werden. Een speciaal begin.

Het boek las heerlijk weg, een aanrader voor iedereen. Als dwarsligger gelukkig wel handzaam, maar met ruim duizend pagina's. Even slikken. Tijdens het lezen merk je daar eigenlijk niets van. Het boek leest natuurlijk, stoppen wil je niet echt en ineens is het uit.

De avond bij vriendin begint rommelig. Ik ben de eerste. De tafel staat klaar, er zijn Turkse hapjes als baklava en Turks fruit. Maar de koffie is op en de vaatwasser had per abuis niet gedraait. Zul je net zien. Maar samen afwassen maakt schept gelijk een band en aangezien de buurvrouw ook bij de club zit, is er zo koffie gehaald. Na een voorstelrondje, naast mij zitten er nog 'vreemden in de bijt', kunnen we beginnen.

Vrijwel alle negen vrouwen zijn enthousiast over het boek. Als (bijna?) allemaal moeders, leven we mee met het kleine jongentje en z'n moeilijke jeugd. Aangezien Isik met zijn boek veel in het nieuws was, kan er ook meer achtergrond bij verhaald worden. De centrale vraag aan het eind van de avond is wel waar het persoonlijke verhaal van de schrijver eindigt en de fictie begint, aangezien juist na al die interviews blijkt dat het verhaal van Metin zo dicht bij het verhaal van Murat ligt. 

Het valt me op dat het met zo'n grote club lastig is om het gesprek steeds centraal te houden. Wanneer alle vragen over het boek wel zo'n beetje beantwoord zijn,  een aantal vragen waren heel inventief op blaadjes geplakt en uitgedeeld, de wijn op tafel staat en de baklava is vervangen door hummus, is het goed te merken welke dames elkaar al beter kennen en al een tijd niet gesproken hebben. Ook dan zijn er nog links te vinden naar het boek en poppen er af en toe vragen op; waarom deed Metin dit en waarom schreef Isik dat op, maakte hij het mee of was dat deel nou toch verzonnnen?

Maar voor mij is het dan wel klaar. Ik moet nog een stukje rijden, de rest woont op fietsafstand. Eén van de dames wordt aangewezen als vrijwilliger om een boek voor de volgende keer te kiezen. Een ander is dan gastvrouw (nee, ik niet) De frequentie valt mee, zo'n vier keer per jaar. Dat lukt me wel, als het weer in februari maar niet te slecht is. Met een voldaan gevoel ga ik naar huis. Lezen is leuk, maar praten over lezen zeker ook. En op die manier nieuwe mensen leren kennen, is een verrijking. Daarbij lees ik in deze club waarschijnlijk boeken, die ik zelf niet zo snel zou pakken.

Op naar de volgende keer.

  (headerfoto is gemaakt door vriendin)