Me totaal niet bewust van het thema van deze maand, koos ik juist boeken uit die daar uitstekend in passen. Of het zo moest zijn.

Het begon al met Ik geef je de zon van Jandy Nelson. Dit boek lag al vanaf januari op mijn nog-te-lezen-stapel. Eindelijk was ik eraan toe. Het boek is opgebouwd uit twee verhalen. Het ene verhaal is uit het perspectief van Noah, een homoseksuele jongen van dertien jaar. Dit zijn natuurlijk de andere ogen, hoewel het jammer is dat homoseksualiteit nog als 'anders' gezien wordt. Het tweede verhaal is van Jude, de tweelingzus van Noah. Haar verhaal wordt verteld wanneer de tweeling zestien is. Tussen hun dertiende en zestiende jaar is er wat met de tweeling gebeurd, waardoor ze beide veranderd zijn. Waar eerst een goede band was, lijkt deze weg. Ook zijn hun rollen omgedraaid. Noah ging van een teruggetrokken jongen naar een populaire groep en lijkt zelfs een vriendin te hebben. Jude zat altijd bij de populaire meiden, maar leeft als zestienjarige juist teruggetrokken.

Vooral de gevoelens van Noah zijn beeldend en met veel kleur, omdat hij bij alles wat hij ziet en meemaakt een tekening voor zich ziet, die beschreven wordt. Jude is meer gematigd, depressief zelfs, zo lijkt het. Haar gevoelens worden onderstreept door wijze quotes van haar overleden grootmoeder.

Een indringend en meeslepend verhaal, wat mij betreft, dat ik met veel plezier las. Er zit ook veel humor in.

Naar Welkom in het rijk der zieken van Hanna Bervoets was ik geïnteresseerd zodra ik ervan hoorde. Als chronisch zieke vroeg ik me af hoe je een roman kunt schrijven met een hoofdpersoon, die weinig energie heeft. Wat vertel je dan nog?

Dit boek vertelt ook twee verhalen, beide met Clay in de hoofdrol. Het ene verhaal is de werkelijkheid, die als een soort flasbacks verteld worden naar aanleiding van foto's, zo leest het. Het andere verhaal speelt zich af in het rijk der zieken, een fictieve wereld, die voor veel chronisch zieken maar al te echt is, in het boek als een grote metafoor beschreven. Clay wil maar één ding: dit rijk verlaten, maar dit blijkt moeilijker dan gedacht.

Als laatse las ik Mijn broer heet Jessica van John Boyne. Net als in De jongen met de gestreepte pyjama schrijft Boyne dit verhaal vanuit het perspectief van een jongen. Ik weet niet of jongens van dertien echt zo naïef zijn als Sam in dit boek, maar het verhaal beschrijft voor mij wel mooi de gevoelens die je kunt hebben, als broer van een transgender. Sam heeft het gevoel dat hij z'n broer kwijtraakt, zijn maatje en beschermer. Dit wil hij niet, en daar verzet hij zich dus tegen, ook onder invloed van zijn ouders, die graag willen dat broer Jayson weer 'normaal' gaat doen. Maar Jayson doet normaal en blijft ook de persoon die hij was. Het uiterlijk is het enige dat verandert, het innerlijk was er al.

"Iedereen heeft het erover hoe moeilijk dit voor hen is, niemand vraagt hoe het voor mij is" zei mijn oudste een keer. Voor mij was dat een eyeopener. Jayson maakt eenzelfde opmerking in dit boek.

Over dit boek las ik verschillende commentaren, positief en negatief. Ik vond het een fijn boek. Ik hoop dat veel ouders van transgenders het willen lezen, omdat het zijdelings laat zien waar transgenders tegenaan lopen, denk ik.

Van twee van de boeken die ik voor dit thema las, is het 'anders zijn' echt een hoofdonderwerp van het verhaal. Alleen bij Ik geef je de zon, is de homoseksualiteit van Noah niet onderwerp, meer een gegeven. Hij loopt met deze gevoelens wel tegen bepaalde dingen aan, zoals de vraag of de jongen waar hij gevoelens voor heeft ook op jongens valt, maar verder is hij gewoon wie hij is. Wel wordt nog aan de kaak gesteld, dat homoseksualiteit en topsport nog een kan zijn.

Graag zou ik zien dat diversiteit over een aantal jaren geen onderwerp voor een speciaal thema meer is. Diversiteit op kleur, gender en geaardheid zou er gewoon moeten zijn, zonder dat het apart benoemd wordt. Omdat het niet van belang is of iemand homo of hetero is, kan bij een hoofdpersoon op natuurlijke manier benoemd worden, dat hij of zij in een relatie zit met iemand van hetzelfde geslacht. Zo ook met huidskleur. Het zou niet nodig moeten zijn, dat een andere huidkleur dan blank een item is. Tegenwoordig weten we toch wel beter?