De auteur

De Nederlandse schrijver Elvin Post (1973) won in 2004 als jongste schrijver ooit De Gouden Strop met Groene vrijdag. Daar bleef het niet bij. Zijn tweede thriller, Vals beeld, werd genomineerd voor zowel de Gouden Strop als de Diamanten Kogel maar won niet. In 2011 won hij met Roomservice alsnog de Diamanten Kogel, de belangrijkste maar inmiddels ter zielen gegane Vlaamse thrillerprijs. 
Elvin Post kwam in 1997 via een stage bij een Amsterdams literair agentschap in New York terecht. Daar werkte hij een jaar bij het agentschap van Ralph Vicinanza in Manhattan. Ondertussen schreef hij voor het Algemeen Dagblad recensies. Hij bleef voor deze krant ruim vijftien jaar lang buitenlandse thrillers recenseren en bekende thrillerauteurs interviewen.
Zijn verblijf in de VS inspireerde hem om zelf een boek te schrijven en zijn debuutthriller Groene Vrijdag was meteen een groot succes.
Inmiddels zijn flink wat boeken van zijn hand verschenen. Het laatste, ‘Arizona Blues’, verscheen onlangs.

Recensie

Arizona Blues, de meest recente boreling van de Nederlandse schrijver Elvin Post speelt zich net zoals zijn vorige romans in de Verenigde Staten af. Het verhaal heeft niet de spanning van een actiethriller maar kenmerkt zich door lichtvoetige humor en personages van divers pluimage. Het lezen van dit boek heeft een hoge amusementswaarde en werkt regelmatig op de lachspieren. Ook ontroering ligt op de loer terwijl het rechtvaardigheidsgevoel regelmatig bevredigd wordt. Aan het eind gekomen, slaat de lezer dan ook met een voldaan gevoel het boek dicht.

Peggy Sue meldt zich bij het opvangcentrum van miljonair Treadway die zijn fortuin verdiende met het schrijven van een boek over zijn ontvoering door buitenaardse wezens. Ze beweert door een UFO meegenomen te zijn. Haar vriendje Teddy heeft ondertussen zijn eigen plannen om fortuin te maken. Tegelijkertijd is de New Yorkse journaliste Karen met autopech gestrand in Snowflake Arizona. Ze wordt door buurtbewoners in huis genomen en besluit in afwachting van de reparatie miljonair Treadway te interviewen. En dan vallen er doden. Wat is er aan de hand?

Langzaam en zorgvuldig bouwt Post zijn verhaal en personages op. Op natuurlijke wijze worden de personages een voor een aan het verhaal toegevoegd. Ze krijgen geleidelijk meer invulling en vervullen hun rol in het plot. Heel veel diepgang hebben de meeste personages niet want ze zijn eerder sluw dan snugger. Desondanks ontwikkelen ze zich en komen geloofwaardig en inleefbaar over. Zo is Peggy Sue behoorlijk naïef want ze ziet nergens beren op de weg, zelfs niet als er een met graaiende klauwen voor haar staat. Ze is het prototype van een blije kip.

Hoewel sommige gebeurtenissen heel voorspelbaar lijken, weet Post er toch een onverwachte draai of wending aan te geven waardoor het verhaal verfrissend blijft. Hij doet dit door personages onverwachte dingen te laten zeggen of doen die soms ook nog enorm op de lachspieren werken. Zo zegt een huurmoordenaar tegen zijn nog argeloze slachtoffer:

‘ Ik zeg altijd geniet van het leven zolang het kan. Voor je het weet is het voorbij’

De humor komt regelmatig en op allerlei manieren voorbij. Het zit zowel in de opmerkingen van de personages als in de namen. Zo zegt Trumpaanhangster Louella die er geen been in ziet dat haar zoon mensen doodt zolang ze geen bloedspetters op haar kleren krijgt:

‘Gewoon een muur bouwen zodat er geen tuig meer naar binnen kan’

Huurmoordenaar Nixon en vriendje Teddy zijn duidelijk crimineel en van laag allooi. Al te slim zijn ze niet. Nixon lijkt vernoemd naar de gelijknamige president Nixon die natuurlijk ook een boef was. Peggy Sue doet denken aan de film en het liedje “Peggy Sue got married’ en dat is, gezien haar plannen, zeer toepasselijk in dit verhaal.
Treadway is een zeer rechtschapen ‘goede’ man. Toevallig is deze naam in de echte wereld verbonden aan de Treadway Organisation, die zich richt op het tegengaan van fraude. Eerlijkheid troef dus voor onze Gerald Treadway. Hij geeft ons het idee dat pure goedheid nog steeds bestaat.

Goed en kwaad staan dus zeer duidelijk tegenover elkaar in Arizona Blues. En boontje komt om zijn loontje. Ook dat gebeurt op zo’n manier dat de lachspieren weer een nieuw trainingsmomentje beleven terwijl tegelijkertijd het rechtvaardigheidsgevoel beloond wordt.
Ook ontbreekt het niet aan ontroerende momenten zoals de ontluikende relatie tussen Karen en de autoreparateur. Zoetsappig wordt het echter nooit.

De spanning over de geplande moordaanslagen lijkt daarom niet het allerbelangrijkste element in deze thriller. Wie verwacht een thriller te lezen die zindert van de spanning, komt van een koude kermis thuis. De vraag wat voor onverwachte dingen de personages zullen uithalen en wat voor effect dit heeft is veel meer van belang.

Arizona Blues is dan ook een vermakelijke en aandoenlijke misdaadroman met een bevredigend einde. En natuurlijk pakt ‘eind goed, al goed’ net even iets anders uit dan verwacht bij Elvin Post.