Het kan maar zo verkeren. Het ene moment kruip je nog van koortsaanval naar hoestbui en kun je je onmogelijk concentreren op iets met lettertjes en voilà daar is de ommekeer. Plotseling zit je in een leesflow en mag je zelfs meedoen met de boekenclub van Koffietijd.

Precies dat overkwam mij de laatste week. De griep plaagde mij al geruime tijd en bereikte daags na de start van nota bene de Boekenweek zijn hoogtepunt. Was het voorheen al lastig om te lezen en te schrijven, nu waren mijn hersens helemaal verweekt. Ik kon alleen nog suf voor mij uit staren.
In dat soort gevallen doe ik niet veel anders dan winacties invullen en klikken op facebook. Waarna ik me nog eens omdraai in bed.
Toen mijn gesmolten en geklutste brein weer enige consistentie begon te vertonen nam ik het eerste boek dat naast het bed lag ter hand. Dat bleek mijn redding.
In eerste instantie hield ik me bezig met bladeren. De kleine lettertjes wisten me nog niet zo te raken maar de plaatjes en de fotootjes waren soms aardig bizar. Mijn hersens raakten helemaal alert bij al dat fraais. Ik las een schaamteloos verslag over schaamluizen bij gorilla’s en leerde dat maar één soort vogel een orgasme kan krijgen. Een fotootje wil ik jullie niet onthouden. Het pijltje verwijst naar het daarvoor benodigde orgaan.
En zo redde De kloten van de Mus van Kees Moeliker mijn leesleven. Er gaat niets boven een stapeltje columns over homoseksuele vogels en verkrachte eenden.

Hierna waagde ik mij aan Lieke Marsman die ik al bij het Boekenfeest had gezien. Het tegenovergestelde van de mens was niet zo dik, ik hoefde er geen recensie over te schrijven en er waren veel witregels. Ik zag een beetje op tegen de poëzie en het filosofische wetenschappelijke gehalte maar tot mijn grote verbazing heb ik van het boek genoten en kon ik het goed volgen. Ik vond de diversiteit in het boek zelfs verfrissend. Zowel de wisseling van proza naar poezie als de citaten uit wetenschappelijke verhandelingen zijn zeker niet saai. Ook de thema’s zoals homoseksualiteit, de onmogelijkheid om samen te smelten met je geliefde en de verhouding tussen natuur en mensen wisten me van begin tot eind te boeien.

En toen viel aan het eind van de Boekenweek een boek in de brievenbus. Het was Het enige verhaal van Julian Barnes en er zat zo’n mooi briefje van Koffietijd bij. Een paar dagen later werd ik gebeld met de vraag of ik mee wilde doen met de Boekenclub in Koffietijd. Daar zeg ik geen nee tegen!
Ik heb het boek al sinds vrijdag uit en kan gelukkig concluderen dat mijn brein weer helemaal up-to-date is.

Kijken jullie ook woensdagochtend naar Koffietijd? Ik zal naar jullie glimlachen en vertellen wat ik van het boek vond.