Nietszeggend en snel vergeten

Opium  is het thrillerdebuut van Marian Mudder, die eerder een aantal romans met een erotisch tintje schreef. In feite is Opium  ook een roman, want thrillerelementen zijn slechts minimaal aanwezig, het sensuele gehalte is hoog. Wellicht komen liefhebbers van erotiek aan hun trekken als hoofdpersonage Laura in bad met zichzelf speelt of andere lichamelijke capriolen uithaalt. Als een boek een thriller heet moet het ook een thriller zijn, hetzij een psychologische, hetzij vol actie, het kan verschillende kanten op, maar voorwaarde is dat er spanning gecreëerd wordt. Opium  heeft niets van dat al.

Fotografe Laura van der Velden houdt van observeren, het is haast een obsessie, die deels vakgerelateerd is. Ze bekijkt mensen en zet ze als het maar enigszins mogelijk is op de foto, ook in situaties waarin dat ‘not done’ is. In café Lucky Strike valt haar een paar op. De knappe man zoekt oogcontact met Laura, ook al verkeert hij in het gezelschap van een prachtige, uitdagende vrouw. Op de terugweg naar huis ziet Laura deze vrouw de liefde bedrijven in een geparkeerde auto, wie de man is kan ze niet zien. Voyeur als ze is kijkt Laura toe en maakt ze opnamen, de vrouw lijkt zich daarvan bewust maar gaat door met waar ze mee bezig is. De volgende dag blijkt de vrouw vermoord te zijn. Laura vraagt zich af of de oogcontactman iets met haar dood te maken heeft en zoekt hem op. Met alle risico’s van dien, want stel dat …

Weinig personages in het verhaal, waarvan vier ertoe doen: Laura, de vermoorde Claire, oogcontactman JJ en politieman Tim. Van enige uitdieping van de karakters van deze vier is geen sprake, ze zijn vlak en achtergrondloos. Eén perspectief, namelijk dat van Laura. Haar bespiegelingen zijn saai, nergens komt een ‘ja! nu gaat het gebeuren’-moment, ze blijft oninteressant. De plot is zeer voorspelbaar, als in een tv-serie waarin aanvankelijke slechteriken blijken mee te vallen en goeierds engerds blijken te worden. Zoiets. Zijsporen doen zich nauwelijks voor. Geen verklaringen of uitleg van de kant van de moordenaar, wat of wie heeft hem/haar gemaakt tot wie hij/zij geworden is? Mudder laat de lezer gewoon in de kou staan.

Op de schrijfstijl van de auteur valt op zich weinig aan te merken, al mag het concreter, minder breedvoerig over ‘niets’. Karakters behoren echter uitgediept te worden, ongeacht of een boek het etiket thriller of roman opgeplakt krijgt. Oppervlakkigheid is de doodsteek voor welk verhaal dan ook.

Opium  is nietszeggend en snel vergeten.