An Outsider on the Inside

door Singha Samwel

Ann Vandermeer draagt een glinsterend truitje, dat hier en daar wat glitter op de grond loslaat. 'Een mooi spoor,' zeg ik; 'bijna elfachtig - toepasselijk'. Ze begint over mijn outfit. Een beetje verlegen kijk ik haar aan. Zo goed ken ik haar nog niet. Ik weet dat ze een belangrijke editor is, getrouwd met een wereldberoemde schrijver (Jeff Vandermeer, red.), en dat ze veel voor Thomas’ carrière heeft betekend. Als ik haar twee dagen ervoor, op weg naar een dinertje ontmoet, vraagt ze: ‘Are you a writer?’ Ik zeg: ‘Eh... no.’ ‘Do you read fantasy?’ Wat moet ik daar nu op zeggen? ‘No, sorry.’ Een beetje verbaasd kijkt Ann me aan. ‘So you don’t need anything from me?’ Haar gezicht breekt onmiddelijk open. ‘Well, that’s a relief!’ Ik vind haar meteen aardig. Ze is warm en zorgt ervoor dat ik me op mijn gemak voel.

Ann leidt me door de ruimte en stelt me voor aan allerlei mensen. Een meneer die twee koppen groter is dan ik en een kroontje draagt, schudt me vriendelijke de hand. Hij complimenteert me net als Ann met mijn outfit. Nog verlegener staar ik hem aan. Ik draai het gesprek snel om en begin maar over zijn kroon – wat moet ik anders zeggen? Wat hij precies antwoordt weet ik niet meer. Daarvoor stond ik teveel te trillen. Als we later in de zaal zitten, blijkt deze indrukwekkende verschijning de host van de awardshow te zijn.

Het is gek om tussen al deze mensen te staan. De receptie is overspoeld met mensen die allemaal iets betekenen in deze wereld. Grote schrijvers, kunstenaars, belangrijke editors en andere Hugo-genomineerden; mensen die allemaal op hun eigen manier aan deze wereld zijn gelinkt. En ik? Ik voel me maar een outsider.

Thomas’ literair agent Sally (een Nieuw-Zeelandse die in Canada woont) legt een hand op mijn schouder. Ze kijkt me vriendelijk aan. Vraagt of het goed gaat. Het is gek om Sally nu eindelijk te ontmoeten. Ik weet hoe nauw ze samenwerkt met Thomas. Misschien hangt hij wel meer aan de telefoon met haar dan met mij, bedenk ik me. Ook Sally ken ik pas een paar dagen, maar wat een stijlvolle, hartelijke vrouw! In het begin zat ik een beetje stil naar haar conversatie met Thomas te luisteren. Allerlei zakengedoe, voor als straks zijn boek verschijnt in Amerika. Totdat ze zich naar mij richt en geïnteresseerd vraagt hoe ik dit nu allemaal ervaar. Hoe ik dit ervaar? Ik gaf een politiek correct antwoord. Ze keek me schuin aan - en nu je echte antwoord? Sindsdien hebben we de hele avond gekletst over chocola, Nieuw Zeeland en liefde. Het woord ‘boek’ is niet meer gevallen.

Ik slenter verder tussen de mensen op de receptie en raak in gesprek met een schrijfster uit Californië. Ze lacht warm en vertelt breeduit over haar ervaringen in Londen, waar ze jaren heeft gewoond. Ze is ook in Amsterdam geweest, en ze vindt het zo leuk dat je daar gewoon kunt fietsen, terwijl je in Londen prompt omver wordt gereden. Ik zeg dat ik vanmiddag nog in het centrum was, en dat ik mensen verpakt in een soort harnas langs Hyde Park zag fietsen. We lachen erom, nemen vriendelijke afscheid en ik word aan mijn mouw getrokken door een belangrijke editor. Of ik die man zie, daar verderop, die eruit ziet als een filmster. Da’s David Tennant, die acteur uit Doctor Who. Ik denk: dokter wie?

Pas nu besef ik dat ik helemaal niet weet waar Thomas eigenlijk is. Ik ben al de hele avond op mezelf, in gesprek met anderen. Ik grinnik en ben stiekem best wel trots op mezelf. Hier voel ik dat ik nog erg jong ben en dat ik niets weet van al die zaken die op een genreconventie worden besproken. Maar misschien trekt het feit dat ik het niet over manuscripten en boekendeals heb juist wel aan. Is dat dan mijn kracht? Het feit dat ik een outsider ben on the inside?

Thomas staat opeens naast me en kijkt me aan. We moeten gaan. De Award Ceremony begint zo. Ann en Jeff Vandermeer, Sally en een aantal andere auteurs hebben zich bij ons gevoegd. We gaan samen naar binnen, zodat we bij elkaar kunnen zitten. Het voelt als een warme familie die je omringt. Soms hoef je mensen niet goed te kennen en weet je toch dat het goed is. Dat is het bijzondere aan mensen. Thomas wil nog even langs George R.R. Martin. Of ik meewil, zodat hij me voor kan stellen? Dat hoeft niet van mij. Ik ben te verlegen. Laat die twee maar even samen praten. Ik ben ondertussen al aardig moe geworden, even een momentje rust. Ik begeef me naar buiten en kijk uit over de Thames. Het uitzicht is adembenemend. De miljoenenstad ligt daar zomaar in mijn blikveld en doet goudgeel aan in de ondergaande zon. Is dit mijn werkelijkheid geworden? Ik besef opeens dat je alleen een outsider bent als je daarvoor kiest, en dat heb ik altijd gedaan. Maar vanavond heb ik daar verandering in gebracht.

Er zitten glitters op mijn mouw, van Anns trui. Ik glimlach en laat ze zitten. Deze wereld is nu ook een deel van mij geworden.