Bauer literatuurt: Vakantie?!
Pagina 2 van 3
De initiaalgenoot meldde dat ik welkom was. ‘Kom maar op!’ Een aanmoediging en een uitdaging tegelijk. De plaatselijke rijwielhandel zorgde voor een degelijke toerfiets. Een paar dagtochten in de buurt van rond de zestig kilometer en de kuiten, dijen en kont waren weer voldoende aangespannen, klaar om te rouleren. Het vertrouwen was groot. Dat is gezegd, voor de buitenwereld. Kon ik het daadwerkelijk nog, zou ik niet ergens in het Vlaamse of Duitse niemandsland sneven, met de stang tussen de benen langs de kant het noodnummer moeten bellen, me zo uitgeput voelen dat zelfs het innovatieve minipompje me geen lucht meer kon inblazen?Tegen vrienden zei ik lachend, dat ik even een exemplaar van Bakkers Privédomein Jasper en zijn knecht ging ophalen. Over diens stille strijd, over zijn omgang met leven en dood had ik na lezing van een losbladige print een enorme lap geschreven. Een detail:
"Jasper en zijn knecht is een droogkomische, licht-ironische en op subtiele wijze ontroerende zelfanalyse. Een memoir dat precies genoeg ‘tongue in cheek’ is om net als Hilary Mantels De geest geven eigenlijk te lezen en aan te voelen als een roman. Het inzetten van autobiografische elementen om de geest te laten schitteren. De engelen én de demonen te laten zien die een leven lang het handelen beïnvloeden. Ja, de drijfveren als mens en als schrijver zijn uit dit werk te destilleren. Het is duidelijk wanneer het schrijven, het leven in verhalen, is begonnen, in de vroegste jeugd, met het verzinnen, het verkleinen en uitvergroten van gebeurtenissen, van emoties. De kleine jongen, een ‘zorgelijk’ kind die vergoelijkend door zijn moeder een ‘fantast’ werd genoemd in plaats van een ‘leugenaar’. En ‘onwijzeling’ wanneer hij op zijn kamertje met een jongen flikflooit. (Wat een mooi woord!) Daarna wordt er nooit meer over gesproken, wordt het bedekt met de Noord-Hollandse zwijgmantel."
Het doel van de tocht was ook om Bakker een interview af te nemen, maar ik wist al van tevoren dat wij geen van beiden daar trek in zouden hebben. Een beetje keuvelen, ja eventueel ook over mensen uit het boekenvak, wellicht samen pedaleren over de (pittige) heuvels, wandelen door de velden en wat werk verzetten in de tuin en het bosperceel.
Holland op z’n smalst is voor de eenzame fietser toch nog vervelend breed, nauwelijks hoogteverschillen, eindeloze rechte stukken, het verstand op nul. Maar de bepakking, voornamelijk bestaande uit een dertigtal boeken, begon al op de brug bij Zaltbommel toch te wegen. Al waren de belangrijkste twee Nederlandse titels nu niet bepaald vuistdik. Rivieren van Martin Michael Driessen en Onder de mensen van Mathijs Deen. Uit een mail van Bakker bleek dat hij de laatste titel al kende in de originele uitgave van 1997.
Hij is goed op de hoogte, maar laat dat, indachtig zijn laconieke gemoed, maar zelden merken. Over Birk van Jaap Robben, zei hij ooit alleen ‘Mooi, mooi, mooi.’ Uiteraard werd deze quote gretig ingepalmd door de uitgever, zelfs in vertaling op de voorkant van de Engelse editie afgedrukt. Zonder overigens om toestemming te vragen. Niet zo netjes. De reactie van Bakker: ‘Nu ja, als ze dat doen, dan zal mijn naam aldaar wel iets betekenen.’
Lees verder op pagina 3
