Bijna Pasen, maar ík ben al weg

Bijna Pasen, maar ík ben al weg

Bijna Pasen, bijna London Book Fair. Die twee gaan hand in hand. Nu is buiten de grote beurzen om lezen én acquireren echt de veel betere methode, in tijd zowel als in geld, maar soms geven agenten hun lievelingen niet eerder uit handen dan een paar weken voor we elkaar allemaal tegenkomen in de beurshallen. En je wilt toch minstens op de hoogte zijn van de hot manuscripts voor je ze laat lopen.

Wat is het dan een bofje om een vriendin in Normandië te hebben wonen die én een groot kruip-door-sluip-doorhuis heeft én een heel grote woonkeuken én een open haard in de woonkamer én een heuse cave met wijn. Over wijn kan ik het hier met goed fatsoen niet meer hebben (in mijn volgende leven weer, let maar op), maar ik schets hier wel de ideale omstandigheden om me een paar dagen af te sluiten voor de nitty gritty van het dagelijkse uitgeefproces.

De iPad wordt volgeladen met manuscripten en het handzame rolkoffertje met oude nagelkaas voor de gastvrouw. Plus koelhoudzakjes om de 36 maanden oude comté in mee terug te nemen en nog zo wat van die lekkere dingen die je daar op de zaterdagochtendmarkt kunt scoren. Het lezen begint al in de trein náár Parijs, hoe efficiënt is dat niet? Ik zit er namelijk wel al om acht uur ’s ochtends in, dus me dunkt dat dat heel wat leesuren oplevert.

Er zitten bovendien een paar heel duidelijke incentives aan je zo’n paar dagen terugtrekken uit het dagelijkse proces. Opladen voor de London Book Fair is er slechts één van, niet een onbelangrijke. De afstand produceert vaak goeie ideeën van het type ‘waarom heb ik dat in vredesnaam niet eerder verzonnen?’. Het is reuze aanmoedigend om te bedenken dat aan het einde van de dag de woonkeuken lonkt, of de brandende open haard. Dat je af en toe even wegbreekt van het lezen door een snuisterijtje in een brocanterie op te snorren. En had ik al gezegd dat die vriendin een professionele kookster is die al een kookboek of acht, negen op haar naam heeft staan? Zal ik uitweiden over de lekkere dingen die ik daar in de loop der jaren al heb gegeten, of liever maar niet?

Ik vraag ook altijd of ze voor een van de avonden een restaurant zoekt in de regio waar ze bij voorkeur zelf nog niet heeft gegeten, om het te testen. Daar hebben we mensen al tamelijk nerveus van zien worden en het is een uitstekende manier om haar voor de gastvrijheid te bedanken. Recapitulerend: ik rust uit, ik lees me drie slagen in de rondte, ik bereid me voor op de Londense boekenbeurs, we slaan lekkere dingen in om mee te nemen – een culinaire uitwisseling, wie kan er tegen zijn? –, we testen een restaurant, en ik hoop dat er een paar eureka-lampjes gaan branden.

Goeie Pasen!

Nelleke Geel