Boekenkrant interviewt Tim Knol
Door Robert van Weperen
Dit interview verscheen eerder in de Boekenkrant, editie september 2022
Lichtjaren beter
Tim Knol
'Sam's leaving town, he lost control, he tried to live his own rock and roll,' zong de negentienjarige Tim Knol in de hit Sam, die ruim tien jaar geleden zijn doorbraak naar het grote publiek betekende. Hij speelde onder meer op Lowlands en Pinkpop en tourde zowel solo als met Blue Grass Boogiemen en The Miseries eindeloos door het land. Het muzikantenleven eiste in de tussentijd geruisloos zijn tol, tot Tim na al die jaren plots een jongen in de spiegel zag die zelf de controle kwijt was. Drank, ongezond eten en oververmoeidheid dwongen hem los te breken, zijn levensstijl drastisch te herzien en op zoek te gaan naar een andere, betere variant van zichzelf. Lichtjaren beter is het verslag van die zoekende periode. Over jezelf heruitvinden, over levenslust, schoonheid, vriendschap, liefde en muziek.
Tijdens zijn carrière drinkt Knol zich structureel een stuk in de kraag, eet zich klem – vooral 'lekker' ongezond – en slaapt verwoestend weinig. Stilaan verzamelt hij dertig kilootjes extra, en zijn fysieke en mentale conditie kunnen wedijveren met een vaatdoek. Het roer moet om en in 2019 begint hij met wandelen. Eerst in zijn uppie of met vrienden. Al snel bevalt het zo goed dat hij De Wandelclub opricht, een initiatief dat inmiddels goed is voor 1500 leden. Tijdens de wandelingen geeft Knol af en toe een spontaan mini-optreden weg.
Inmiddels voelt Knol zich 'lichtjaren' beter. Zijn boek is een uitgeschreven dialoog tussen hem en Nico Dijkshoorn (schrijver, muzikant en goede vriend). Zijn leven komt rechttoe rechtaan chronologisch voorbij. Dijkshoorn opent met de vraag: 'Wat is je vroegste herinnering aan muziek?' en eindigt met 'Je nieuwe plaat, Lightyears Better, hoe is die ontstaan?'
Tim, hoe voel je je?
Best wel goed, het was even wat minder. Toen dit voorjaar de podia plots weer opengingen, moest ik net als alle andere artiesten vol aan de bak. Door de werkdruk werden het toch weer tien in plaats van één wijntje per week – ik kan 's avonds domweg niet stoppen. Maar terugvallen, daar heb ik nou juist helemaal geen zin meer in. Gelukkig kom ik nu weer veel buiten, vandaag heb ik al twaalf kilometer gewandeld. Kortom, ik heb ik die 'kortetermijnverslaving' weer achter de rug.
Wat voor een boek is Lichtjaren beter?
De uitgever vroeg mij of ik mijn weg naar een gezonder leven wilde optikken. Maar ik ben geen schrijver, en ik had al helemaal geen zin om een egodocument te maken. Ik wilde ook niet de goeroe uithangen en als een soort Arie Boomsma aan anderen vertellen hoe je moet leven. Wel vertel ik dat ik ging letten op de hoeveelheid koolhydraten op mijn bord, zonder daar eindeloos en gedetailleerd over uit te wijden. Het is zeker geen receptenboek geworden. Het is eerder een mini-biografietje dat mij leert: daar wil ik nooit meer heen. Verder gaat ons gesprek ook over de ins en outs van mijn nieuwe album Lightyears Better. Ik denk dat dit boek vooral interessant is voor mensen die mij reeds langere tijd volgen en mij nog beter willen leren kennen.
'Dat waren de treurigste momenten uit mijn carrière. Toen ik dat herlas, schaamde ik mij. Maar ik vind het toch goed dat het erin staat.'
Waarom koos je voor Dijkshoorn?
Ik ben al lang met hem bevriend; we delen de liefde voor de muziek. Maar ook privé zijn we close. We hebben twee dagen aan zijn keukentafel gezeten, en veel kwark gegeten en koffie gedronken. Nico heeft daarna onze dialoog uitgeschreven.
Dijkshoorn volgt de klassieke wie-wat-waar-wanneer-methode. Tussen de vragen door reflecteert hij zelf niet, waardoor je als lezer het idee krijgt dat hij de vragen alleen maar oplepelt. Waarom hebben jullie voor deze toon gekozen?
Nico kan heel leuk schrijven, dat weten we allemaal. Maar het ging om mijn verhaal. En omdat hij mij heel goed kent en veel van mijn verleden weet, werken zijn vragen juist precies goed. We hadden ook een podcast kunnen maken, maar dat hebben we al zo vaak gedaan (Woeste meuk, red.). Bovendien biedt een boek ruimte voor foto’s.
Wat vind je van het resultaat?
Ik heb het boekje een keer van begin tot eind gelezen en vond het af en toe best wel confronterend. Bijvoorbeeld het deel waar ik vertel dat ik vaak een luchtbed meenam als we ergens gingen optreden. Dan sliep ik in de artiestenkamer tot aan de soundcheck nog een paar uur mijn roes uit. Dat waren de treurigste momenten uit mijn carrière. Toen ik dat herlas, schaamde ik mij. Maar ik vind het toch goed dat het erin staat.’
Heb je een boodschap?
Nee, het is meer een tussentijdse evaluatie voor mijzelf. Hier sta ik nu en ik weet zeker dat ik nooit meer terug wil naar die situatie. Ik heb ook niet meer de drang om voor 15.000 mensen te spelen. Begrijp mij niet verkeerd: ik had die tijd nooit willen missen. Het was een geweldig interessante periode. Ik heb fantastisch mooie dingen kunnen maken en hele fijne mensen ontmoet. Maar de muziekwereld is óók een knullig wereldje vol afgunst. En drank! Er is altijd en overal drank. De drank nam de controle over en maakte voor mij een einde aan het genieten. Ik ben blij dat ik nu kan zeggen dat ik gelukkiger ben dan ooit. Mijn zintuigen staan meer dan ooit open en ik geniet van alles.
Boekenkrant op Hebban
Iedere eerste maandag van de maand verschijnt een nieuwe editie van de Boekenkrant. De Boekenkrant wordt verspreid via boekhandels, bibliotheken en scholen in Nederland en Vlaanderen. Interviews van de Boekenkrant zijn met enige regelmaat ook op Hebban te vinden.
Auteursafbeelding: © Bob Kemper via Boekenkrant
