Bofkont

Ze hebben niet door dat ik ook vaak níét werk  omdat zij dan op die momenten aan het werk zijn. Ik voel me een bofkont dat ik zomaar overdag – als ik geen zin meer heb om te werken – naar de film kan gaan. Zelfs als de film slecht is, vind ik dat ongelofelijk heerlijk, in een donkere zaal zitten met wat bejaarden of studenten terwijl de rest van de wereld buiten aan het werk is. Die rest van de wereld weet dat niet en zodoende krijg ik het etiket ‘altijd aan het werk’ opgeplakt. Terwijl ik vind dat ik eigenlijk juist best lui ben. Ik herinner me nog levendig hoe ik daar zat, op mijn werk, in mijn vaste betrekking. Je moet er zijn, dus je bent er. Je sleurt jezelf je inbox door, zit bij vergaderingen, bent met van alles bezig wat zo op een dag voorbijkomt en zo rond halfzes mag je weer naar huis. Lekker je werk van je af zetten en dingen gaan doen die je ECHT leuk vindt.  

Maar ik doe de hele dag al wat ik ECHT leuk vind!

‘Is dat niet heel saai en eenzaam, altijd maar alleen werken?’ 

Nee, eigenlijk vind ik het saai noch eenzaam. Ik zit ook niet altijd alleen, maar afgezien daarvan, heb ik het nooit echt vervelend gevonden om op mezelf te werken. Omdat ik niet word afgeleid kan ik me vreselijk goed concentreren, en ten tweede ben ik zo niet gedwongen bij vergaderingen en overleg te zitten waar de helft van wat besproken wordt voor mij niet relevant is, vergaderingen die altijd veel te lang duren (het is een stokpaardje van me, maar ik vind het dan ook echt). Ik vergelijk het weleens met familie:  je collega’s zijn een soort familie, en hoe leuk ik mijn familie ook vind – als ik dag in dag uit met ze samen zou zijn dan zou ik ze denk ik al snel een stuk minder leuk vinden. En vice versa trouwens. 

‘Hoe doe je dat nou met je pensioen?’

Jaha, touché! 2-1 voor de vraagsteller want een pensioen moet ik zelf regelen, dat doe ik, maar ik heb natuurlijk lang niet zo’n mooi pensioen als iemand die in vaste dienst is. Daar zal ik mee moeten leven. Mijn doel is om mijn voorpensioense leven zo aangenaam mogelijk te laten zijn. Het is natuurlijk wel typisch Hollands om alle risico uit te bannen, hè, laten we eerlijk zijn. Ik zoek het risico niet op, ik steek echt niet zonder eerste links en rechts te kijken de straat over, maar ik probeer me ook geen zorgen te maken over situaties die nog jaren van me verwijderd liggen op een tijdstip waarin de hele wereld er weer anders uitziet en waar ik me nu toch nog geen voorstelling van kan maken. Misschien ben ik dan wel dood, is ook nog een optie. Of de pensioenen zijn nog meer in lucht opgegaan, want ik begrijp dat ze het onder druk staan. Daar heb ik dan met mijn zelfgefabriceerde pensioen weer geen last van, geen pensioenfonds dat ineens meldt dat de waarde van het pensioen gedaald is. 

‘Ben je niet bang om zonder werk te zitten?’

Nee, ik ben nooit bang om zonder werk te zitten, ik zou soms wel wat minder werk willen hebben. Want om mijn opdrachtgevers bij me te houden neem ik vaak meer werk aan dan ik eigenlijk zou willen. Verder weet ik dat het boekenvak aan elkaar hangt van fanatieke en enthousiaste letterkoelies, en dat ik goed ben in mijn werk. En mocht er eens even geen werk zijn (tot nu toe nog niet meegemaakt maar stel je voor) dan kan ik dat volhouden omdat ik een reserve heb. 

Een paar vragen, een paar antwoorden. Het is een doordeweekste dag, de zon schijnt – ik ga naar buiten, want er is niemand die me tegenhoudt! 

Lettertype' werkt al jarenlang als schrijver, freelance redacteur en promotor voor uitgeverijen. Met de nodige zelfspot en een kritische blik bekijkt ze de boekenwereld en de rol die ze daarin speelt. Op Hebban deelt ze zowel de voor- als de nadelen van freelancen.