Cinderella after the party

Cinderella after the party

De balschoenen zijn opgeborgen – o nee, ik heb ze nu aan, inlopen voor de London Book Fair – en de feestjurk van dit jaar is bij de stomerij. Dat ding is zo allemachtig gifgroen dat ik me afvraag of zich ooit nog een gelegenheid zal voordoen om ’m aan te trekken. Ben er wel heel gemakkelijk mee te spotten op diezelfde London Book Fair, dus wie weet.

Ondertussen gaat alles in razende vaart door. En er is geen tijd de voetjes te laten rusten. Ik som op:

- Er is een aanbiedingsvergadering geweest met zoals gebruikelijk de last minute aanpassingen die gedaan moeten worden om de catalogus nu echt definitief naar de drukker te kunnen sturen. Vreemd zoals dat altijd op een holletje moet op het eind en hoeveel tijd dat nog in beslag neemt.

- De puntjes worden op de -i- gezet van een persreis die volgende week plaatsvindt. Charles Lewinsky is al vaak hier geweest, wij vonden het hoog tijd om hem in verband met zijn nieuwe roman eens in zijn natuurlijke habitat te bezoeken. Op naar Zürich met wat journalisten. Een museum heeft daar bovendien een tijdelijke expositie over zijn werk, dat moeten we natuurlijk beslist zien. Hij is een beroemdheid in eigen land wegens toneel, film, televisie, romans, politiek commentaar. En hij geeft ons een tour door de stad, hetgeen betekent goeie schoenen mee, want die man is zo fit dat je er als uitgever naar van wordt! Net terug uit Wenen vanwege een première van een toneelstuk en dóór, Nederlandse journalisten te woord staan en wijsmaken. Ik geloof dat hij elke ochtend om half zeven gaat hardlopen. Brr.

- Het lijkt ook weer zo’n tijd dat er in allerlei talen uitstekende manuscripten opduiken, dus het lezen neemt nooit meer een einde voor mijn gevoel. Geweldig, dit vind ik bij uitstek een fantastisch onderdeel van het werk. Tijdrovend. Essentieel. Bedwelmend. Wees eerlijk, hoe vaak kom je een roman tegen van een Boliviaanse auteur van Palestijnse afkomst die over de familie Ertl schrijft – vader Ertl was een uitstekende cameraman die veel met Leni Riefenstahl werkte voordat hij met zijn gezin de wijk nam naar het toen straatarme Bolivia. Ik voel me een piepklein beetje een ontdekkingsreiziger als ik op zo’n verborgen schat stuit. Zo’n naam alleen al: Rodrigo Hasbún. Dat zijn nog eens meridianen die overgestoken worden.

- En voort gaat het: gehussel met afspraken voor de London Book Fair in april gaat onverminderd door, al komt het nu vooral neer op nee verkopen aan de laatkomers. Een paar emergency-gaatjes hou ik achter de hand voor als het er werkelijk op aan komt.

- Een wekelijks blog weegt ook heus een beetje. Wijd ik niet verder over uit. Moet gebeuren, punt.

- De freelancersborrel voor onze vertalers, persklaarmakers, correctoren etc. gaat zo van start. Ook zulke essentiële mensen in het hele proces van boeken maken, belangrijke en leuk om ze ook eens te zíén. 

Alle andere honderd punten komen een andere keer aan bod, het is en blijft de allerleukste baan die er is!

Nelleke Geel